Po lekturze biografii „ Amundsen. Ostatni wiking” zdecydowanie jedna myśl kołacze się człowiekowi w głowie – och, jak wspaniale byłoby przejść przez życie jak tytułowy bohater! Niewątpliwie podczas tych swoich pięćdziesięciu sześciu lat egzystencji na „ziemskim łez padole” Roald Amundsen zapisał piękną kartę w historii eksploracji dziewiczych terenów. Kartę, która obfitowała w wiele pionierskich wypraw, podczas których była ekscytacja, patos, tryumf, ale i gorzki smak porażki oraz zawiść ze strony konkurentów.
I właśnie ten aspekt życia Amundsena jako osoby publicznej stanowi naczelną oś książki S.R. Bowna. Zamierzeniem Autora było przede wszystkim ukazanie Norwega w pewnym kontekście historycznym i próba odpowiedzi na pytania: kim był Amundsen dla ówczesnych i jak były odbierane jego spektakularne wyczyny polarnika-odkrywcy w społeczeństwie początku XX stulecia?
Autor próbuje również zmierzyć się z narosłym przez dekady mitem Amundsena, zwłaszcza w anglosaskiej opinii publicznej, jako eksploratora terra incognita, który swoje niebywałe sukcesy zawdzięcza niegodziwym i niehonorowym zachowaniom.
Otóż prawda jest taka, iż nasz bohater, jako przedstawiciel kraju, który dopiero co wybił się na niepodległość, upokorzył dumne imperium brytyjskie na polu esksploracji dziewiczych obszarów ziemskiego globu, do których rościło sobie ono pretensje (odkrycie Przejścia Północno-Zachodniego, zdobycie bieguna południowego przed Robertem Scottem). Zawistnym synom Albionu, o których Amundsen mówił, iż „nie potrafią przegrywać”, pozostaje jedynie uznać - jako oczywiste i niepodważalne fakty - zasługi Norwega dla całej ludzkości.

Po lekturze biografii „ Amundsen. Ostatni wiking” zdecydowanie jedna myśl kołacze się człowiekowi w głowie – och, jak wspaniale byłoby przejść przez życie jak tytułowy bohater! Niewątpliwie podczas tych swoich pięćdziesięciu sześciu lat egzystencji na „ziemskim łez padole” Roald Amundsen zapisał piękną kartę w historii eksploracji dziewiczych terenów. Kartę, która...