Książka przeczytana w 2,5 godziny. Jest to historia młodego autostopowicza z Polski, który opisuje swoją podróż - z Polski do Kambodży w 75 dni. Autor wydał książkę na własną rękę i naprawdę ładnie to wyszło. Papier jest solidny, w środku znajdziesz zdjęcia.

Po książkę sięgnąłem po tym jak autor innej książki podróżniczej „Bunkrów nie ma” zarzucił Konradowi zbyt daleko idącą inspirację i kradzież tekstu reklamującego książkę. I czy tak jest właściwie? I tak i nie.

Po pierwsze książka „Bunkrów nie ma” jest napisana innym językiem, a historie są zdecydowanie bardziej po bandzie. „Na waleta bez bileta” miała być niegrzeczna… a niestety nie jest. To jedna z tych książek, którą można się pochwalić mamie - patrz, napisałem. Jesteś dumna? A w przypadku „Bunkrów nie ma” jest to niemożliwe. Nie dziwi więc fakt, że jedna jest opatrzona twarzą, a druga anonimowa.

Podobne są natomiast liczne porównania, które co chwile występują w książce. W Bunkrach przeczytasz „pocił się jak pedofil w Disneylandzie” a w na Waleta „pocił się jak pedofil w przedszkolu”. W Bunkrach jest „wpadł jak Rysiek Riedel w kompot”, a w na Waleta … „wpadł jak Rysiek Riedel w kompot”. Poza tym jeszcze ostatnia strona jest zerżnięta, gdzie autor namawia do dzielenia się opinią na Facebooku. Reszta to zupełnie inna bajka. W Bunkrach jest poczucie humoru, w na Waleta go nie ma. Większość historii jest zwyczajnie nudnych.

Bardzo interesujące są ostatnie strony, gdzie autor napisał bardzo krzepiące słowa. Wszystko na bazie własnego doświadczenia i niespełnionej kariery sportowej.

Ja bym porównał ją do książki Przemka Skokowskiego „Autostopem przez życie”. Też mamy podróż autostopem, też jest podobny język. Więc obietnica kolejnej książki, która rozwiązuje problemem „nudnych książek podróżniczych, pisanych na jedno kopyto” to zwykły slogan. Bo książka, przynajmniej dla mnie, wpisuje się w te „nudne” książki, od których autor tak stara się odciąć. Sory, ale tak jest. Na półce razem z „Gringo wśród dzikich” plemion, „Autostopem przez życie” lub książkami Michniewicza. Ale z pewnością nie „Bunkrów nie ma”. Są podobieństwa, ale to coś innego. A co do inspiracji, to sam autor na 10 stronie nazwał siebie „złodziejem inspiracji”.

Doceniam za trud włożony w wydanie książki na własną rękę. Ja bym się na to nie porwał. A i jeszcze jedno. Ciężko mi się czytało dialogi po rosyjsku. Dlaczego Rosjanin mówi w swoim języku a Laotańczyk i Francuz po polsku? Brak konsekwencji.

Książka przeczytana w 2,5 godziny. Jest to historia młodego autostopowicza z Polski, który opisuje swoją podróż - z Polski do Kambodży w 75 dni. Autor wydał książkę na własną rękę i naprawdę ładnie to wyszło. Papier jest solidny, w środku znajdziesz zdjęcia.

Po książkę sięgnąłem po tym jak autor innej książki podróżniczej „Bunkrów nie ma” zarzucił Konradowi zbyt daleko...