Jestem świeżo po przeczytaniu powieści Browna i nie mogę się powstrzymać od kilku refleksji, które nasuwają mi się na myśl.

Czytanie powieści Browna jest jak jedzenie pizzy- wiemy czego się spodziewać, znamy ten smak, można się tym najeść lecz w zbyt dużych ilościach... można dostać niestrawności.

"Zaginiony symbol" jest odtwórczy, bazuje na utartym (lecz nie oszukujmy się, dalej chwytliwym) schemacie. Profesor Langdon, tajemnice pradziadów plus baba, która towarzyszy mu w jego zmaganiach. Podobnie jak poprzednie powieści jest wciągająca- tutaj Brown nie ma sobie równych w zachęcaniu do dalszego czytania. Jednak historia przedstawiona w książce nie porywa, dłuży się miejscami i niejednokrotnie zerkałem ile do końca mi zostało.

Zdecydowanie najlepszym momentem w książce jest ujawnienie tożsamości "zabójcy". Tego zupełnie się nie spodziewałem, lecz nie jest to główny temat powieści. Natomiast ostatnie kilkanaście stron to kompletna porażka. Po raz kolejny mamy do czynienia z pseudomoralizatorskim wykładem co już widzieliśmy w "Aniołach i Demonach".

Brown dostaje za tę książkę żółtą kartkę, jeśli nie ugryzie kolejnego tematu z innej strony, no cóż, z pewnością się pożegnam z jego twórczością

Jestem świeżo po przeczytaniu powieści Browna i nie mogę się powstrzymać od kilku refleksji, które nasuwają mi się na myśl.

Czytanie powieści Browna jest jak jedzenie pizzy- wiemy czego się spodziewać, znamy ten smak, można się tym najeść lecz w zbyt dużych ilościach... można dostać niestrawności.

"Zaginiony symbol" jest odtwórczy, bazuje na utartym (lecz nie oszukujmy...