Świat wyobraźni Iwony Dylewicz jest wstrząsająco-niesamowity. Przyznaję, że najczęściej za tego typu wyobrażeniami "nie nadążam". Zazwyczaj czuję się pogubiona w świecie magii, w którym moje zmysły nie potrafią się łatwo odnaleźć. Tutaj niby jest podobnie, a jednak splot dziwnych zdarzeń zaintrygował, co pozwoliło mi na częściowe przeniesienie się do snu na jawie już w pierwszej części.

Uważam, że tytuł idealnie oddaje treść oraz atmosferę prezentowanego świata. A właściwe światów, po których porusza się Ruda. Miejsca te nie są do końca zidentyfikowane podobnie jak bohaterka mająca raz postać człowieczą, innym razem prezentuje się jako kot. Ma też dar ściągania na siebie złego i gdzie się nie pojawi albo jest sądzona i ma zginąć bądź będzie wtrącona do więzienia. Wróg, pan Cairo wszędzie ma swoich wysłanników i jedyne o czym marzy to unicestwienie czarownicy. Jej przewinienia są nie z tego świata (w naszym pojęciu:realnego) zatem powinny dziwić i być odbierane jako błahe, czy też wymyślone w ostatniej chwili. Ale taka jest cała opisywana przez Dylewicz rzeczywistość "Teatru snów". Wydaje mi się, ze wszystko stoi tu na granicy ułudy stworzonej na poczekaniu, by omamić czytelnika, a przemyślanej koncepcji, która zachęca do podążania wyimaginowaną ścieżką. Jest to droga, która co jakiś czas się rwie, by przenieść nas z jednego do drugiego sennego marzenia. Tworzenie między-światów zaciera granice, niweluje pojęcie czasu, w sensie jaki pojmujemy, jednocześnie prezentując w ten sposób mozaikę żywota Rudej.
Upiorny Sędzia, pan Cairo i Ruda to stałe wyznaczniki fabuły, reszta jest płynna, jak na chwilę pojawiający się sen. On w roli oskarżycie podąża jej ścieżka, ona sprytnie umyka przed jego bestialskimi zamiarami i tak na kartach "Teatru snów" toczy się walka dobra ze złem. Wszystko jest dość płynne. Kilka części, na jakie podzielona jest fabuła symbolizuje światy, po których przemieszcza się Ruda. Wraz ze zmianą miejsca, zmienia się wymiar rzeczywistości, zmienna jest także narracja. Niestety, podróżowanie miedzy światami odbiera też moc czarownicy, poza tym nigdy nie wie gdzie się przeniesie.

Oczywiście treść "Teatru snów" przynosi wiele niedopowiedzeń i tylko nasza wyobraźnia jest w stanie zapełnić te luki. Zatem wydaje mi się, że w tym wypadku bardziej niż w innych lekturach od czytelnika zależy, na ile treść przypadnie mu do gustu. Przy założeniu, iż musi nadać jej trochę własnej kreacji. Uważam, że książka jest dobrym sprawdzianem dla fanów fantastyki oraz wielbicieli realizmu magicznego. To na ile będą umieli zapełnić otwory w ścianie i dopowiedzieć na swój sposób pewne kwestie będzie mieć duży wpływ na odbiór całości. I z tego względu ta książka najbardziej do mnie przemówiła. Ale być może, dla innych, wyda się chaosem nie do ogarnięcia.

Świat wyobraźni Iwony Dylewicz jest wstrząsająco-niesamowity. Przyznaję, że najczęściej za tego typu wyobrażeniami "nie nadążam". Zazwyczaj czuję się pogubiona w świecie magii, w którym moje zmysły nie potrafią się łatwo odnaleźć. Tutaj niby jest podobnie, a jednak splot dziwnych zdarzeń zaintrygował, co pozwoliło mi na częściowe przeniesienie się do snu na jawie już w...