"Dożywocie” to książka, którą przeczytałam w ramach booktour. Bardzo zaciekawił mnie opis jak i pozytywna opinia Kasi na jej temat, ale i tak do końca nie wiedziałam czego się spodziewać.



Od samego początku miałam problem ze stylem pisania autorki, który jest dość specyficzny. Cały czas czułam jakbym cofnęła się do szkoły i czytała jakaś lekturę, co wywoływało we mnie ogromną frustrację. Gdyby jednak przymknąć na to oko to otrzymujemy całkiem fajną historię.



Pisarz, Konrad Romańczuk dostaje w spadku dom w środku lasu zwany „Lichotką” z przeuroczą gotycką wieżyczką, którą jak się okazuje zamieszkuje Licho- anioł uczulony na własne pierze. Mało tego! W Posiadłości są jeszcze inni dożywotnicy… Potwór z głębin, którego pasją jest gotowanie, utopce mające słabość do łazienek w domu, Zmora, czyli trochę dziwny kocur i Szczęsny -widmo poety z zamiłowaniem do mówienia wierszem i nadmiernego wzdychania. Całość składa się nam na naprawdę szalone towarzystwo.



Ta historia jest pełna przezabawnych perypetii bohaterów, przy których śmiałam się do łez, a cięte riposty Romańczuka, będą jeszcze chodziły za mną przez długi czas. Naprawdę, jeśli przymknę oko na styl (co może być tylko i wyłącznie dla mnie problemem, bo pewnie wielu osobom się on spodoba) to zdecydowanie mogę polecić wam tę książkę do przeczytania.  

"Dożywocie” to książka, którą przeczytałam w ramach booktour. Bardzo zaciekawił mnie opis jak i pozytywna opinia Kasi na jej temat, ale i tak do końca nie wiedziałam czego się spodziewać.



Od samego początku miałam problem ze stylem pisania autorki, który jest dość specyficzny. Cały czas czułam jakbym cofnęła się do szkoły i czytała jakaś lekturę, co wywoływało we mnie...