To już niestety koniec tej pięknej i wzruszającej sagi rodzinnej.
Historię opowiada babcia Zosia i jej wnuczka Oliwia.
Wspomnienia Zofii to lata 1952-1968,opowiada o życiu w tamtych czasach gdy niby wszystko staje się bardziej normalne, ale ciągle jest strach o najbliższych, bo nie wszyscy chcą się pogodzić z zaistniałą sytuacją polityczną, bo nie o taka Polskę walczyli.
Na świat przychodzą nowe pokolenia, łatwiej o pracę i jedzenie, Zosia na 20 rocznicę ślubu dostaje nawet od Władka telewizor, wreszcie mają nowe mieszkanie w bloku ale ona często wspomina ten czas wojny i nie może przestać myśleć o siostrze i innych członkach rodziny, którzy musieli opuścić kraj a teraz nie mają do niego powrotu.
Oliwia opowiada o latach 2006-2007, gdy po śmierci babci stara się uzyskać fundusze na remont kamienic, które Zofia wreszcie odzyskała od państwa .Sprawa trochę się komplikuje, bo wychodzą na jaw tajemnice sprzed lat i znalazł się kolejny spadkobierca.
Ta piękna saga na pewno u starszych czytelników wywoła lawinę wspomnień, tym bardziej że wszystkie opisane zdarzenia są autentyczne i dotyczą dziadków autorki.
Przy tej książce nie można się nudzić. Prosty styl pisania, bez zbędnych ozdobników sprawia, że czytając ma się wrażenie jakby oglądało się film i przeżywa się każde zdarzenie jakby dotyczyło nas samych.
Gorąco polecam całą sagę, bo takie książki warto a nawet koniecznie trzeba przeczytać, żeby nie zapomnieć tego co było i ocalić od zapomnienia co tylko się da.

To już niestety koniec tej pięknej i wzruszającej sagi rodzinnej.
Historię opowiada babcia Zosia i jej wnuczka Oliwia.
Wspomnienia Zofii to lata 1952-1968,opowiada o życiu w tamtych czasach gdy niby wszystko staje się bardziej normalne, ale ciągle jest strach o najbliższych, bo nie wszyscy chcą się pogodzić z zaistniałą sytuacją polityczną, bo nie o taka Polskę walczyli.
...