Uwielbiam kryminały, więc nie jest niczym dziwnym, że niecierpliwie czekałam na kontynuację historii dziejącej się w Lublinie - mieście, które znam bardzo dobrze. Zakończenie poprzedniej części z cyklu o komisarzu Eryku Deryło -„Grzechu” postawiło pytania, na które musiałam poznać odpowiedź, więc wiedziałam, że nie zignoruję kontynuacji! Pierwszy tom (będący zarazem debiutem autora) sprawił, że miałam wobec Maxa Czornyja spore oczekiwania. Czy autorowi udało się im sprostać?

Pomimo policyjnej obławy, w Lublinie nadal mają miejsce morderstwa. Nie wiadomo, kto za nimi stoi, jednak brutalność, z jaką są dokonywane, wskazuje na samego Cztery Iksa lub kogoś, dla kogo jest autorytetem. Policja z komisarzem Erykiem Deryło musi uchwycić zabójcę o sadystycznych zapędach. Dla komisarza zadanie to ma również motyw osobisty. Mężczyzna nie może pozwolić, aby Cztery Iks znalazł kogoś z jego bliskich. Nie zważając na konsekwencje, które mogą zagrozić jego dalszej karierze, zgadza się także na indywidualną grę z mordercą.

Max Czornyj ponownie nie oszczędza czytelnika, serwując drastyczne opisy już od samego początku książki. Osoby zapoznane z „Grzechem” wiedzą, czego mogą się spodziewać, a te, które nie znają klimatu cyklu, zostaną skonfrontowane z ich próbką już w pierwszym rozdziale. W tym miejscu muszę też wspomnieć, że „Ofiara” jest bezpośrednią kontynuacją „Grzechu” i zawiera spoilery do poprzedniej części. Wracając jednak do brutalności - spokojnie, „Ofiara” nie opiera się tylko na niej. W tej części czytelnik dostaje więcej życia prywatnego komisarza Deryło, co jest dla mnie dużym plusem. Odnoszę wrażenie, ze częściej przebywałam z nim w jego mieszkaniu niż na komisariacie, co w fabule ma swoje uzasadnienie.. Nie oznacza to jednak, ze Max Czornyj pozwalał czytelnikowi odpocząć w domowym zaciszu, bo to zdecydowanie nie miało miejsca.

Z czym czytelnik zostaje po lekturze? Z jeszcze większa liczbą pytań niż po pierwszej części. Muszę jednak przyznać, iż pod koniec „Ofiary” fabuła wydawała mi się nieco naiwna, ale okazało się, że to tylko pozory, z których autor wybrnął w zaskakujący sposób. Oczywiście muszę się przyznać, że znowu weszłam w stan oczekiwania na następny tom, ale na szczęścia jest on zapowiedziany już na jesień!

Katarzyna Muszyńska