Pewna część literatury fantastycznej ma to do siebie, że jest stylizowana na średniowiecze. A ja średniowiecza w książkach serdecznie nienawidzę. No taka wada.
Jeśli chodzi o to stylizowane to różnie bywa, znaczy, że są wyjątki od nielubienia. W przypadku Słowa i miecza założę się, że zaskoczę tych, którzy znają moje preferencje ;)
Dla mnie za mało było średniowiecza w średniowieczu.
Gdy autorka zdecydowała się na taką stylizację to według mnie powinna iść w to w opór. Do końca. A tak pogłaskała tylko z wierzchu co czyni książkę nijaką po raz pierwszy. Bo zbyt mocno chciała się trzymać stylizacji na New Adult i ułagodzenia. Mroczne mediewal fantasy i książka miała by +10 do atrakcyjności

Po raz drugi czyni ją fakt, że magia jest… Szczątkowa. Fakt, ma być jej masa, ma być przesycone nią każde słowo, ma być jej wszędzie pełno, choć jest zakazana i tępiona. A guzik. Znaczy ja rozumiem, że Lark się dopiero uczy, że potrzebuje najpierw odzyskać swoje Słowa, ale nawet gdy już je posiada to nadal jest nijak.

Po raz trzeci. Wprowadzenie w świat. W zamyśle fajnie, bohaterka jest izolowaną dziewczyną, strzeżoną, uwięzioną niemal i on, czyli król Tiras ją wprowadza a wraz z nią wchodzi do tego świata czytelnik. To taka dość banalna forma przedstawienia otoczenia w którym przyjdzie nam się obracać przez kilka kolejnych godzin, ale powiedzmy sobie szczerze. Nienajgorsza.
Byłaby, gdyby znów nie było to zrobione po łebkach.

Czwartym niech będą bohaterowie. Lark jak Lark, ona jeszcze mogłaby się obronić, ale gdyby dostała więcej życia. Jest jakaś taka nijaka, blada. Niewidzialna i niesłyszalna dla ludzi, ale dla czytelnika powinna lśnić.
Ona nawet dla Tirasa nie lśni, jest mu użyteczna. Jestem romansolubna, tropię wątki miłosne jak ogar, więc nawet drgnienie rączki czy coś zawsze wzbudza we mnie zachwyt i rozwinięcie w głowie. Tutaj chemia była na poziomie -1. Nie rozumiem czemu! Autorka mogła wyjść od użyteczności, ale potem z jakiegoś buntu bohaterki i walki bohatera z nią wejść w ogień i miłość. Nie wiem czemu tak to poszło…

Piąte i kolejne sobie odpuszczę.
Książka nie jest tragiczna, ale jak myślę o ile lepsza mogłaby być to coś mnie ściska w środku. Szkoda no. Bardzo szkoda.
Nawet w miarę energiczna i trochę krwawa i będąca delikatnym zaskoczeniem końcówka nie ratuje całości na więcej niż ‘było ok’.
Zdecydowanie literatura dla młodszego czytelnika gatunku, wyjadacze nie będą zbyt szczęśliwi ;)

Pewna część literatury fantastycznej ma to do siebie, że jest stylizowana na średniowiecze. A ja średniowiecza w książkach serdecznie nienawidzę. No taka wada.
Jeśli chodzi o to stylizowane to różnie bywa, znaczy, że są wyjątki od nielubienia. W przypadku Słowa i miecza założę się, że zaskoczę tych, którzy znają moje preferencje ;)
Dla mnie za mało było średniowiecza w...