Ta książka jest irytującym i męczącym koszmarem. Czytałam, z irytacją rzucała i na następny dzień zaczynałam dalej czytać. Coś jednak w tej książce jest, że czytałam ją dalej. Chciałam wiedzieć, jak ten surrealistyczny sen się skończy.
W tej książce nie ma prawie dialogów, są tylko długie monologi. Nawet jeżeli toczą się rozmowy , to każdy wygłasza swoje racje i nie słucha drugiego. Każdy kultywuje w sobie obraz otaczającego go świata i ludzi. Kiedyś Thomas Merton napisał „Nikt nie jest samotną wyspą”. W tej powieści każdy uczestnik jest samotną wyspą. Każdy w jakiś sposób jest postacią tragiczną. Mamy więc małe miasto, o dużych aspiracjach, do którego przybywa Ryder, światowej sławy pianista . Ryder jest przekonany o swojej genialności i wyjątkowości. Pragnie przejąć rolę zbawcy tej społeczności. Chyba jednak nie chce zauważyć, że sam jest zamknięty w swojej skorupie. Ryder słucha, ale czy coś z tego co słyszy pojmuje? Czy czasami nie porusza się jak liść niesiony dziwnymi prądami rzeki i obijający się o spotkane wyspy. Czy coś się zmieni w miasteczku dzięki niemu? Czy pobyt w miasteczku wpłynie na niego? Zakończenie jest genialne.
Miałam tej książki nie oceniać, ale później włączyłam telewizor na jakąś dyskusję i zobaczyłam świat z powieści „Niepocieszony” Zobaczyłam, że powieść ukazuje w surrealistycznym krzywym zwierciadle nas samych. Była to bardzo smutna konkluzja.
Książka jest irytująca, męcząca , ale warto ją przeczytać. Może, żeby nie stać się samotną wyspą otaczającą się coraz wyższymi murami swoich opinii i racji.

Ta książka jest irytującym i męczącym koszmarem. Czytałam, z irytacją rzucała i na następny dzień zaczynałam dalej czytać. Coś jednak w tej książce jest, że czytałam ją dalej. Chciałam wiedzieć, jak ten surrealistyczny sen się skończy.
W tej książce nie ma prawie dialogów, są tylko długie monologi. Nawet jeżeli toczą się rozmowy , to każdy wygłasza swoje racje i nie słucha...