Niepocieszony

Książka pełna metafor.
Świetnie dobrana forma do treści.
Genialnie napisana satyra na miasto, życie, ludzi...
Pełna niedomówień i tajemniczości, jak to u Ishiguro.

Książka pełna metafor.
Świetnie dobrana forma do treści.
Genialnie napisana satyra na miasto, życie, ludzi...
Pełna niedomówień i tajemniczości, jak to u Ishiguro.

Pokaż mimo to

Lektura tej książki była dla mnie okropna, zeszło mi się ze 2 miesiące i w międzyczasie przeczytałam 2-3 inne książki. Dokończyłam tylko dlatego, że jak zacznę to muszę skończyć, ale przypominało to ciężki sen, który niby nie jest jakoś straszny ale męczy człowieka i wzbudza niepokój. Po przeczytaniu książki "Okruchy dnia" spodziewałam się zupełnie czegoś innego.

Lektura tej książki była dla mnie okropna, zeszło mi się ze 2 miesiące i w międzyczasie przeczytałam 2-3 inne książki. Dokończyłam tylko dlatego, że jak zacznę to muszę skończyć, ale przypominało to ciężki sen, który niby nie jest jakoś straszny ale męczy człowieka i wzbudza niepokój. Po przeczytaniu książki "Okruchy dnia" spodziewałam się zupełnie czegoś innego.

Pokaż mimo to

Książka napisana w konwencji koszmaru sennego. Niestety ten koszmar to 558 stron. Dla mnie trochę za dużo. Mogłabym doszukiwać się w niej egzystencjalnych i filozoficznych rozważań, ale to nie zmienia faktu, że książkę czytało mi się źle. Po prostu. To moja 6 pozycja Ishiguro i niestety Niepocieszony to nie tylko tytuł, ale nomen omen mój stan po zakończeniu lektury. Dzielnie przeczytalam całą. Czy było warto się męczyć. Tak. Dla satysfakcji, że dałam radę;-)

Książka napisana w konwencji koszmaru sennego. Niestety ten koszmar to 558 stron. Dla mnie trochę za dużo. Mogłabym doszukiwać się w niej egzystencjalnych i filozoficznych rozważań, ale to nie zmienia faktu, że książkę czytało mi się źle. Po prostu. To moja 6 pozycja Ishiguro i niestety Niepocieszony to nie tylko tytuł, ale nomen omen mój stan po zakończeniu lektury....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno mi powiedzieć coś jednoznacznego o tej książce. Jest ona dziwna, logiczna i nie logiczna. Na początku jest jak koszmar okrutna i nie mozna sie z niego obudzić. Mam na myśli, że jest męcząca, ale wciąga. Później mialam mały syndrom sztokholmski, bo zaczęło mi się podobać. A na końcu obojętność. Bardzo skrajne i mieszane uczucia. Zaznaczę, że to pierwsza moja Książka tego autora. Jeżeli ktoś sie lubi pomęczyć, nastarać to polecam. Ale napewno nie jest to lekko i przyjemna lektura, ake też nie jest zła!

Trudno mi powiedzieć coś jednoznacznego o tej książce. Jest ona dziwna, logiczna i nie logiczna. Na początku jest jak koszmar okrutna i nie mozna sie z niego obudzić. Mam na myśli, że jest męcząca, ale wciąga. Później mialam mały syndrom sztokholmski, bo zaczęło mi się podobać. A na końcu obojętność. Bardzo skrajne i mieszane uczucia. Zaznaczę, że to pierwsza moja Książka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na 150 stronie uznałam, że pierwszy raz w życiu udało mi się wybitnie nie trafić z zakupem książki na jesienne wakacje. Szkoda tych kilku godzin nawet, chociaż być może w innym nastroju lektura byłaby znośniejsza. Obawiam się jednak, że bardziej depresyjna niż teraz już nie będę, więc i książka nigdy nie trafi we właściwy czas. Jak nie czerpiesz przyjemności z masochizmu to bardzo mocno odradzam :(

Na 150 stronie uznałam, że pierwszy raz w życiu udało mi się wybitnie nie trafić z zakupem książki na jesienne wakacje. Szkoda tych kilku godzin nawet, chociaż być może w innym nastroju lektura byłaby znośniejsza. Obawiam się jednak, że bardziej depresyjna niż teraz już nie będę, więc i książka nigdy nie trafi we właściwy czas. Jak nie czerpiesz przyjemności z masochizmu to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ishiguro należy do moich ulubionych pisarzy (a Nobel dla niego ucieszył mnie nawet bardziej niż ten dla Tokarczuk) i jak dotąd czytanie każdej z jego książek było dla mnie samą przyjemnością. Z "Niepocieszonym" natomiast mam problem. Bo niewątpliwie jest to świetna, ambitna powieść i mam wrażenie, że nikt wcześniej czegoś takiego nie napisał, ale męczyłam się z nią okrutnie.

"Niepocieszonym" rządzi logika koszmarnego snu, czas rozciąga się i skraca, a wszystko to, czego wstydzimy się, boimy i chcemy zachować w sekrecie staje się częścią nieskrępowanych rozmów między bohaterami. Miałam skojarzenia z "Ameryką" Kafki i "Po godzinach" Scorsesego.

Na pewno nie należy zaczynać czytania Ishiguro od tej właśnie powieści, na początek lepszym wyborem będzie "Nie opuszczaj mnie" albo "Okruchy dnia".

Ishiguro należy do moich ulubionych pisarzy (a Nobel dla niego ucieszył mnie nawet bardziej niż ten dla Tokarczuk) i jak dotąd czytanie każdej z jego książek było dla mnie samą przyjemnością. Z "Niepocieszonym" natomiast mam problem. Bo niewątpliwie jest to świetna, ambitna powieść i mam wrażenie, że nikt wcześniej czegoś takiego nie napisał, ale męczyłam się z nią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najprościej opisać tę powieść wyświechtanym przymiotnikiem "kafkowska"; Ishiguro posługuje się tu logiką snu, by stworzyć serię wątków czytelnie ze sobą powiązanych, ale często sprzecznych lub absurdalnych. Przykładowo, Ryder, protagonista, gładko wchodzi w rolę męża kobiety, którą pozornie poznał dopiero przed chwilą; z jednej strony cierpi na zaniki pamięci, gdy fabuła wymaga od niego odniesienia się do wydarzeń z ostatniego rozdziału, a z drugiej potrafi bez ostrzeżenia przemienić się we wszechwiedzącego narratora i komentować sekretne myśli postaci pobocznych. Spoiwem chaotycznej fabuły jest zagadkowy grafik spotkań, źródłem niepokoju zaś fakt, że Ryder ewidentnie zbacza coraz bardziej z zaplanowanego kursu. Z początku wpadłem w pułapkę, za największą zagadkę uznając samą konstrukcję powieści, teraz jednak sądzę, że nie warto skupiać się na niej tak bardzo: Ishiguro skorzystał z istniejącego wzorca narracyjnego, który kładzie akcent na atmosferę nieuchronności i uczucie odrealnienia, ale wydaje mi się, że najsensowniej jest czytać "Niepocieszonego" jako studium postaci. Żaden stały czytelnik Ishiguro raczej nie zdziwi się, że powraca tu temat utraconych szans, zmarnowanego życia; jest to jednak dzieło dwukrotnie dłuższe niż typowa powieść Brytyjczyka, a co za tym idzie, zawiera proporcjonalnie więcej wątków. Jest to znaczące odstępstwo w zakresie formy - poprzedniego powieści Ishiguro były zwięzłe i precyzyjne - ale pokrewne tematycznie. Niezupełnie mój ulubiony gatunek literacki, lecz bez wątpienia imponująca robota.

Najprościej opisać tę powieść wyświechtanym przymiotnikiem "kafkowska"; Ishiguro posługuje się tu logiką snu, by stworzyć serię wątków czytelnie ze sobą powiązanych, ale często sprzecznych lub absurdalnych. Przykładowo, Ryder, protagonista, gładko wchodzi w rolę męża kobiety, którą pozornie poznał dopiero przed chwilą; z jednej strony cierpi na zaniki pamięci, gdy fabuła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wydaje ci się, że stąpasz po twardej ziemi. Jesteś pewien że znajduje się pod twoimi stopami i w pełni cie podtrzymuje. Ale co jeżeli tak naprawdę właśnie spadasz w powietrzu? A może jednak unosisz się własnie na wodzie?
Nasz kontakt z rzeczywistością nie jest taki pewny i niespaczony jak nam się nieraz wydaje i Ishiguro dobrze o tym wie.
Ta książka jest jak sen, który zawraca ciągle o 180 stopni zamieniając się raz w koszmar, raz w błogie marzenie. Czytając ją porywasz się na dziką karuzelę emocji która wywołuje płacz, śmiech i - niestety troszkę za często - frustrację.
Podoba mi się dwubiegunowość postaci, które nigdy nie są z założenie złe lub dobre.
Będąc jednak całkowicie szczerym, jest to jedna z tych książek które wydają się lepsze po przeczytaniu niż w trakcie lektury. Wciąż, nie żałuję.

Wydaje ci się, że stąpasz po twardej ziemi. Jesteś pewien że znajduje się pod twoimi stopami i w pełni cie podtrzymuje. Ale co jeżeli tak naprawdę właśnie spadasz w powietrzu? A może jednak unosisz się własnie na wodzie?
Nasz kontakt z rzeczywistością nie jest taki pewny i niespaczony jak nam się nieraz wydaje i Ishiguro dobrze o tym wie.
Ta książka jest jak sen, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowicie intrygująca. Bardzo trudna i męcząca, a jednocześnie pochłania i nie wypuszcza. Groteska, nieustające uczucie irytacji i sennego koszmaru.
Jest to trzecia pozycja Ishiguro, którą czytałam i ta jest bezapelacyjnie najlepsza (a dwie poprzednie były znacznie bardziej znane).
Jeśli ktoś uważa, że ta powieść jest nudna i do niczego nie prowadzi, prawdopodobnie w ogóle nie rozumie jej idei.
Polecam umysłom niestandardowym.

Niesamowicie intrygująca. Bardzo trudna i męcząca, a jednocześnie pochłania i nie wypuszcza. Groteska, nieustające uczucie irytacji i sennego koszmaru.
Jest to trzecia pozycja Ishiguro, którą czytałam i ta jest bezapelacyjnie najlepsza (a dwie poprzednie były znacznie bardziej znane).
Jeśli ktoś uważa, że ta powieść jest nudna i do niczego nie prowadzi, prawdopodobnie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

7,5

7,5

Pokaż mimo to