Niepocieszony

To moja pierwsza książka tego autora. Przebrnęłam przez lekturę, ale to była bardzo zła lektura. Doceniam opisy międzyludzkich relacji, ale to za mało. Wymęczyłam się okrutnie.

To moja pierwsza książka tego autora. Przebrnęłam przez lekturę, ale to była bardzo zła lektura. Doceniam opisy międzyludzkich relacji, ale to za mało. Wymęczyłam się okrutnie.

Kazuo Ishiguro w swoim „Niepocieszonym” zabiera nas w do kafkowskiego, groteskowego świata niczym z sennej ułudy, w którym główny bohater spotyka się z rozmaitymi oczekiwaniami, którym nie do końca udaje mu się sprostać. W sposób analityczny i niezwykle dogłębny przedstawia nam skomplikowaną materię relacji międzyludzkich, szczególnie relacje rodzinne i związkowe dojrzałych już ludzi. W powieści udało mi się znaleźć całe mnóstwo świetnych, zaskakujących pod względem kunsztu literackiego fragmentów, całościowo wszystko z sobą styka, jest intrygujące i tajemnicze, przyjemnie nas łechta i łaskocze, tworząc obiektywnie (jakkolwiek idiotycznie jest w ogóle uważać, że coś jest obiektywne) dobre, porządne dzieło. Nie będę jednak oszukiwać, że bardzo się z tą powieścią męczyłam. Zdarzało mi się gubić w ogólnym jej przegadaniu i objętości, zasnęłam przy kilku przydługich monologach, czasami nie wiedziałam, co się właściwie dzieje (ale to tylko potwierdza, że autorowi udało się wciągnąć mnie w świat przedstawiony!) i z pewnością wpływa to na mój odbiór tej pozycji, która może nie była do końca dla mnie, ale cieszę się, że się jej podjęłam. Wątpię, abym sięgnęła po nią po raz drugi (ale kto wie! Może wtedy udałoby mi się więcej z niej zrozumieć i wyciągnąć), ale w ogólnym ujęciu uważam to za utwór trudny, ale zdecydowanie warty podjęcia, zagubienia się i nad nim się zastanowienia. Literatura nieprzeciętna.

Kazuo Ishiguro w swoim „Niepocieszonym” zabiera nas w do kafkowskiego, groteskowego świata niczym z sennej ułudy, w którym główny bohater spotyka się z rozmaitymi oczekiwaniami, którym nie do końca udaje mu się sprostać. W sposób analityczny i niezwykle dogłębny przedstawia nam skomplikowaną materię relacji międzyludzkich, szczególnie relacje rodzinne i związkowe dojrzałych...

Jak dotąd najlepsza książka tego autora. Irytująca w czytaniu ale wielowymiarowa. Przedstawia pułapki kultury wysokokontekstowej.

Jak dotąd najlepsza książka tego autora. Irytująca w czytaniu ale wielowymiarowa. Przedstawia pułapki kultury wysokokontekstowej.

Kompletnie nie rozumiem co autor chciał przekazać w tej książce. Po lekturze "Okruchów dnia" jestem nieco zawiedziony. Sama forma po przeczytaniu tej książki wydaje mi się zbyt abstrakcyjna i niedorzeczna. Nie mam zbytniego porównania bo jeszcze nie zaznajomiłem się z dziełami Kafki i ten tytuł mnie jakoś do tego nie przekonuje. Wyczytałem, że chodzi o koszmar senny, no ale w tej książce nie ma to kompletnie sensu. Po paru stronach można się domyślić, że główny bohater jest jakimś schizofrenikiem z objawami megalomanii, no i dalej nie wiadomo kompletnie nic. Żadnego rozwiązania akcji, absurdalne sytuacje. Źle się ją czyta - bo czytelnik oczekuje, że w końcu coś się wyjaśni, a nie wyjaśnia się nic. Po lekturze można by się zastanawiać czy tak naprawdę autor nie ma ze sobą jakichś problemów - pisząc takie dzieło. Być może ma ona jakiś większy sens - natomiast ja go nie widzę.

Kompletnie nie rozumiem co autor chciał przekazać w tej książce. Po lekturze "Okruchów dnia" jestem nieco zawiedziony. Sama forma po przeczytaniu tej książki wydaje mi się zbyt abstrakcyjna i niedorzeczna. Nie mam zbytniego porównania bo jeszcze nie zaznajomiłem się z dziełami Kafki i ten tytuł mnie jakoś do tego nie przekonuje. Wyczytałem, że chodzi o koszmar senny, no ale...

Uznałem, że najwyższy czas odejść, gdyż pora była późna a rozmowa stawała się coraz bardziej niemiła. Poza tym traciłem wątek, gdyż była o rzeczach mi obojętnych, odległych i obcych. On jednak ciągle trzymał mnie pod ramię i patrzył gdzieś za mnie, przeze mnie. Coś rozbłysło nad moją głową, podniosłem ją i ujrzałem chyba tę kometę co tak o niej głośno teraz, że śpiewa nie wiadomo czemu, i że gdy zbliży się zbyt blisko może znacznie wpływać na zachowania ludzkie i modyfikować egzystencję. Gdy opuściłem głowę stwierdziłem ku mem zdumieniu że jestem sam, nie bardzo wiedząc gdzie a w uszach wciąż dźwięczy mi ten jego głos, że to nie ma końca. Postanowiłem, skoro już tu byłem udać się w swoim kierunku, do kina na film mojego ulubionego reżysera, którego dzieła w nadzwyczajny sposób oddawały zakamarki mej duszy, jakby były wręcz o mnie, co jeszcze bardziej podnosiło moje uwielbienie dla tego twórcy. Ponieważ było już dosyć późno, od dawna ciemno, zaczekałem na tramwaj, którego światła natychmiast wychynęły z mroku na tym bezkresnym odludziu. Usadowiłem się wygodnie poczułem ciepło w środku i popadłem w zadumę nad tym długim wieczorem i postacią, którą pamiętałem jak przez mgłę. Za szybami panowała nieprzenikniona ciemność, co dawało wrażenie jakbyśmy stali w miejscu. Ocknąłem się po jakimś czasie, chyba po zatrzymaniu. Tramwaj był pusty. i stał z otwartymi drzwiami. Wysiadłem więc pod Zoo. Postanowiłem skoro już tu jestem - a mam jeszcze troszkę czasu - zajrzeć do środka, gdyż trąbili ostatnio w gazetach o narodzinach słoniątka. Chciałem zobaczyć ten cud, nie moglem się jednak dotąd wybrać. Sunąłem alejkami, ale musiało być już naprawdę późno bo nikt nie zwiedzał a wszystko skrywała noc. Jedynie ogromny neon Zoo rzucał zielone smugi, zaczęło padać. Zdziwiło mnie, że nie mam parasola, zawsze go mam, bo u nas w mieście prawie zawsze pada. Dochodziły mnie tylko jakieś odległe pomruki zwierząt; noc na czarnym lądzie pomyślałem i wprawiłem się w dobry nastrój. Jednak czasu było coraz mniej więc znalazłem szczelinę w bramie okalającej i sturlałem się ze wzgórza w obszar niskich zabudowań. Nie znałem zbytnio tego miejsca, tym bardziej tej nocy, tym bardziej, że coraz rzadziej udaje mi się zwiedzać miasto. Krążyłem między budynkami w kałużach, mocząc dokładnie pantofle. Dotarłem do zaułka, szedłem więc przed siebie, ciemność narastała. W pewnym momencie machałem rekami po omacku. Gdy zapaliłem zapałkę, ta zamiast rozjaśnić sprawy spotęgowała okrywającą mnie czerń. W dodatku zaułek jakby się ciągle zwężał, tak, że w końcu zacząłem wyraźnie ocierać się o ściany. Usłyszałem za sobą kroki, bardzo szybkie, coraz szybsze. Pomyślałem, że to kłopotliwa sytuacja, bo nie mam jak ustąpić, aż wreszcie poczułem czyjś oddech już na karku. Zaczął mnie szturchać, kopać, wymyślać mi od najgorszych, czułem się strasznie, nie mogłem nawet w tej ciasnocie odwrócić głowy by zaprotestować, w końcu upadłem, a on po mnie skakał. Wymacałem ręką jakaś dziurę w ścianie, drugą ręką chwyciłem krawędź i wpełznąłem do środka niczym kobra. Czołgając się w tej szczelinie przemknąłem jak rasowy gryzoń i znalazłem się w jakimś pomieszczeniu obładowanym stertami pudeł. Ucieszyła mnie ta odmiana człowieka wyprostowanego, tym bardziej że czubkiem stopy natknąłem się na stopień. Schodami więc, wolno, okropnie zmęczony czmychnąłem w kierunku plamki światła na ledwo oświetlony korytarz. Błąkałem się trochę dostrzegając za szybą po lewej opustoszałą restaurację, dalej w prawo, świetlówka na suficie bzycząc migotała gwałtownie, gdy doszedłem wreszcie do drzwi. Znalazłem się na podwórzu i ku mojej ogromnej radości po przeciwległej stronie rozpoznałem budynek mego ulubionego kina. Pozbierałem się szybko, gdyż bardzo chciałem zobaczyć ten film, czekałem na niego długo a najwyraźniej, sądząc po zgaszonych w oknach światłach czas przestał być mym sprzymierzeńcem. Gdy wszedłem do kina seans już trwał, usiadłem nagle na pierwszym lepszym miejscu, choć sala nie wydawała się być zapełniona, a raczej pusta i zobaczyłem, że mój ulubiony aktor z napięciem na twarzy stoi przy oknie jakby chowając się za firaną. Gdy kamera skierowała się na okno ujrzałem w nikłym świetliku latarni po drugiej stronie ulicy postać wpatrującą się dokładnie w to okno. Musiał coś z tym zrobić pomyślałem, to trwało już miesiącami, a może latami. Wybiegł więc z domu. Kamera została w oknie. Gdy przechodził przez ulicę coś musiało nim wstrząsnąć, bo w ostatniej chwili próbował zmienić kierunek, lecz postać pod latarnią stanowczo chwyciła go pod ramię...

Uznałem, że najwyższy czas odejść, gdyż pora była późna a rozmowa stawała się coraz bardziej niemiła. Poza tym traciłem wątek, gdyż była o rzeczach mi obojętnych, odległych i obcych. On jednak ciągle trzymał mnie pod ramię i patrzył gdzieś za mnie, przeze mnie. Coś rozbłysło nad moją głową, podniosłem ją i ujrzałem chyba tę kometę co tak o niej głośno teraz, że śpiewa nie...

Książka pełna metafor.
Świetnie dobrana forma do treści.
Genialnie napisana satyra na miasto, życie, ludzi...
Pełna niedomówień i tajemniczości, jak to u Ishiguro.

Książka pełna metafor.
Świetnie dobrana forma do treści.
Genialnie napisana satyra na miasto, życie, ludzi...
Pełna niedomówień i tajemniczości, jak to u Ishiguro.

Lektura tej książki była dla mnie okropna, zeszło mi się ze 2 miesiące i w międzyczasie przeczytałam 2-3 inne książki. Dokończyłam tylko dlatego, że jak zacznę to muszę skończyć, ale przypominało to ciężki sen, który niby nie jest jakoś straszny ale męczy człowieka i wzbudza niepokój. Po przeczytaniu książki "Okruchy dnia" spodziewałam się zupełnie czegoś innego.

Lektura tej książki była dla mnie okropna, zeszło mi się ze 2 miesiące i w międzyczasie przeczytałam 2-3 inne książki. Dokończyłam tylko dlatego, że jak zacznę to muszę skończyć, ale przypominało to ciężki sen, który niby nie jest jakoś straszny ale męczy człowieka i wzbudza niepokój. Po przeczytaniu książki "Okruchy dnia" spodziewałam się zupełnie czegoś innego.

Książka napisana w konwencji koszmaru sennego. Niestety ten koszmar to 558 stron. Dla mnie trochę za dużo. Mogłabym doszukiwać się w niej egzystencjalnych i filozoficznych rozważań, ale to nie zmienia faktu, że książkę czytało mi się źle. Po prostu. To moja 6 pozycja Ishiguro i niestety Niepocieszony to nie tylko tytuł, ale nomen omen mój stan po zakończeniu lektury. Dzielnie przeczytalam całą. Czy było warto się męczyć. Tak. Dla satysfakcji, że dałam radę;-)

Książka napisana w konwencji koszmaru sennego. Niestety ten koszmar to 558 stron. Dla mnie trochę za dużo. Mogłabym doszukiwać się w niej egzystencjalnych i filozoficznych rozważań, ale to nie zmienia faktu, że książkę czytało mi się źle. Po prostu. To moja 6 pozycja Ishiguro i niestety Niepocieszony to nie tylko tytuł, ale nomen omen mój stan po zakończeniu lektury....

Trudno mi powiedzieć coś jednoznacznego o tej książce. Jest ona dziwna, logiczna i nie logiczna. Na początku jest jak koszmar okrutna i nie mozna sie z niego obudzić. Mam na myśli, że jest męcząca, ale wciąga. Później mialam mały syndrom sztokholmski, bo zaczęło mi się podobać. A na końcu obojętność. Bardzo skrajne i mieszane uczucia. Zaznaczę, że to pierwsza moja Książka tego autora. Jeżeli ktoś sie lubi pomęczyć, nastarać to polecam. Ale napewno nie jest to lekko i przyjemna lektura, ake też nie jest zła!

Trudno mi powiedzieć coś jednoznacznego o tej książce. Jest ona dziwna, logiczna i nie logiczna. Na początku jest jak koszmar okrutna i nie mozna sie z niego obudzić. Mam na myśli, że jest męcząca, ale wciąga. Później mialam mały syndrom sztokholmski, bo zaczęło mi się podobać. A na końcu obojętność. Bardzo skrajne i mieszane uczucia. Zaznaczę, że to pierwsza moja Książka...

Na 150 stronie uznałam, że pierwszy raz w życiu udało mi się wybitnie nie trafić z zakupem książki na jesienne wakacje. Szkoda tych kilku godzin nawet, chociaż być może w innym nastroju lektura byłaby znośniejsza. Obawiam się jednak, że bardziej depresyjna niż teraz już nie będę, więc i książka nigdy nie trafi we właściwy czas. Jak nie czerpiesz przyjemności z masochizmu to bardzo mocno odradzam :(

Na 150 stronie uznałam, że pierwszy raz w życiu udało mi się wybitnie nie trafić z zakupem książki na jesienne wakacje. Szkoda tych kilku godzin nawet, chociaż być może w innym nastroju lektura byłaby znośniejsza. Obawiam się jednak, że bardziej depresyjna niż teraz już nie będę, więc i książka nigdy nie trafi we właściwy czas. Jak nie czerpiesz przyjemności z masochizmu to...