Spokojna, utrzymana w nostalgicznym, wspomnieniowym klimacie powieść ubiegłorocznego noblisty. I nie będę ukrywał, że jej lektura nie dostarczyła mi zbyt wielu emocjonujących wrażeń. Książkę czytało mi się lekko i przyjemnie, ale bez uniesień. Nie tylko z uwagi na nieśpieszną narrację, ale i brak jakichś artystycznych czy myślowych konceptów, które mogłyby mnie porwać. Obraz powojennej Japonii( a to miała przedstawiać książka według informacji na tylnej okładce) ukazany jest tu z subiektywnej perspektywy bohatera i pierwszoosobowego narratora emerytowanego malarza Masuji Ono . Zresztą znaczną część książki zajmuje retrospekcja, częste powroty bohatera do lat przedwojennych. I tam właśnie istniał ten tytułowy "świat ułudy", nie jak znów mylnie podano na okładce w okresie powojennym. By przedstawić jakąś epokę żywiej i wyraźniej pisarz musiałby stworzyć jakiś społeczno-obyczajowy
fresk sporządzony z wielu punktów widzenia, nie z jednoosobowej perspektywy. Dlatego ta książka przedstawia raczej próbę osobistego obrachunku bohatera z przeszłością niż obraz ówczesnej Japonii. Ten ostatni dociera do czytelnika bardzo pośrednio. Niezależnie od tego co bym na ten temat powiedział, jest to bardzo klarowna, czysta literacko, elegancka proza i choć nie zostałem nią uwiedziony, chcąc zachować obiektywizm, nie mogę dać mniej niż 6 gwiazdek.

Spokojna, utrzymana w nostalgicznym, wspomnieniowym klimacie powieść ubiegłorocznego noblisty. I nie będę ukrywał, że jej lektura nie dostarczyła mi zbyt wielu emocjonujących wrażeń. Książkę czytało mi się lekko i przyjemnie, ale bez uniesień. Nie tylko z uwagi na nieśpieszną narrację, ale i brak jakichś artystycznych czy myślowych konceptów, które mogłyby mnie porwać....