Malarz świata ułudy

Ishiguro to dla mnie autor – pewniak. Sięgam po niego zawsze, gdy chcę przeczytać coś ładnego, co na pewno mi się spodoba. Tym razem był to tajemniczo brzmiący tytuł Malarz świata ułudy, w którym przenosimy się do Japonii parę lat po II Wojnie Światowej.

Był to specyficzny okres, a Ishiguro potrafił oddać go z istotnymi szczegółami. To przede wszystkim czas intensywnych zmian – odbudowy zniszczonych po wojnie dzielnic, które z ciasnej zabudowy parterowej w ciągu kilku lat zmieniły się w okolice wypełnione wysokimi budynkami i ulicami. To także czas zmian społecznych. Wtedy wedle autora w Japonii małżeństwo z miłości było nowinką społeczną, nadal królowały związki łączone przez swatki. U starszego pokolenia wciąż jest widoczne specyficzne podejście do statusu kobiet. Kilka razy możemy się natknąć na zdania w stylu: “nie pozwolimy, żeby kobiety nami rządziły” wypowiadane przez dziadka do wnuka. To także czas zmian politycznych, o których dowiadujemy się tylko ogólników, ale wystarczająco wiele, żeby wyciągnąć wniosek, że młode pokolenie Japończyków chce się odciąć od przeszłości.

Malarz świata ułudy

Głównym bohaterem książki jest emerytowany malarz Masuji Ono, ojciec dwóch córek i dziadek, który jest autorem wyżej wspomnianych zdań. Cała historia jest jego monologiem. Ono nawiązując do zupełnie niedawnych z jego perspektywy czasu wydarzeń, opowiada właściwie całą historię swojego życia. Robi to, ponieważ dręczy go przeszłość i dochodzi do wniosku, że to dobry moment na rozliczenie się z decyzjami i błędami, które popełnił.

Jak się okazuje w przeszłości był powiązany z komunistami i działał na rzecz rozpowszechnienia tego ustroju. Jego ówczesne poglądy spowodowały konflikt z jego ówczesnym mistrzem, a później, gdy już zdobył własną renomę, z jego własnym najlepszym uczniem. Zaś teraz, po wojnie, komuniści są rozliczani ze swoich ówczesnych decyzji lub sami się z nich rozliczają popełniając rytualne samobójstwo. Jemu do tak drastycznego kroku jest bardzo daleko, natomiast czuje konieczność wyjaśnienia pewnych spraw.

Podczas czytania żałowałam, że brakowało mi wiedzy historycznej, żeby właściwie zrozumieć kontekst, bo myślę, że wtedy ten aspekt historii byłby znacznie ciekawszy. A tak był tylko zrozumiały, ale bez smaczków.

Kawałek po kawałku

Książki Ishiguro mają charakterystyczny styl. Są napisane spokojnie i nawet jeśli podświadomie czujemy, że gdzieś wisi nóż i za moment spadnie, to nie ma w tym nerwowości. Autor skutecznie buduje napięcie, ale jest ono nieagresywne. Kawałek po kawałeczku odkrywamy osobowość głównego bohatera i świat w którym żyje. Wszystko dzieje się niespiesznie. Geniusz Ishiguro polega na tym, że jego książki wcale nie są długie, a zawierają wszystkie potrzebne szczegóły, żeby dokładnie wyobrazić sobie okoliczności historii i zrozumieć także głębszy wymiar książki.

Książka o przemijaniu

Malarz świata ułudy, to książka o zmianach, które przyniosło życie po wojnie. Zmiany te dotyczyły właściwie każdego aspektu życia w Japonii, także mentalności tego społeczeństwa. Wydaje mi się, że problemy, które porusza Ishiguro można także mniej lub bardziej odnieść do wszystkich społeczeństw. Wszak wstyd za popełnione błędy, czy potrzeba akceptacji i wzbudzania szacunku są zwyczajnie ludzkie.

Choć fabuła książki jest zbudowana misternie, to niestety końcówka nie powala, wymydla i łagodzi skrupulatnie budowane napięcie. Nie ma wielkiego “bum”, wszystko się rozładowuje jakoś tak nijako. Nie wiem, czy to zaleta, czy też wada Malarza…, ale zostawia po sobie niedosyt.

Zostawia też ważne pytanie: czy do wybaczenia grzechów wystarczy, że ktoś popełniał je z jak najlepszą intencją?

Ishiguro to dla mnie autor – pewniak. Sięgam po niego zawsze, gdy chcę przeczytać coś ładnego, co na pewno mi się spodoba. Tym razem był to tajemniczo brzmiący tytuł Malarz świata ułudy, w którym przenosimy się do Japonii parę lat po II Wojnie Światowej.

Był to specyficzny okres, a Ishiguro potrafił oddać go z istotnymi szczegółami. To przede wszystkim czas intensywnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lata 1948 -1950 przełomowe dla głównego bohatera. Narcystyczny artysta malarz, beneficjent czasów wojny japońsko-chińskiej (kryzysu chińskiego), musi zmierzyć się z upadkiem cesarskiego autorytetu, zmianami mentalności i łamaniem kanonów przez młode pokolenie - w tym własne córki. Ciekawe obserwacje przemian politycznych, z dodatkowym smaczkiem - opisem układów przedmałżeńskich i ceremonii miai (oficjalnego spotkania narzeczonych). To nie jest najlepsza książka brytyjskiego noblisty, ale warta przeczytania.

Lata 1948 -1950 przełomowe dla głównego bohatera. Narcystyczny artysta malarz, beneficjent czasów wojny japońsko-chińskiej (kryzysu chińskiego), musi zmierzyć się z upadkiem cesarskiego autorytetu, zmianami mentalności i łamaniem kanonów przez młode pokolenie - w tym własne córki. Ciekawe obserwacje przemian politycznych, z dodatkowym smaczkiem - opisem układów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Malarz świata ułudy” pokazuje jak wyglądała Japonia po II wojnie światowej i w jaki sposób próbuje się nią rozliczyć. Głównym bohaterem książki jest Masuji Ono - emerytowany artysta malarz, który w młodości wierzył w wartości sprzed i z czasów wojny. Sam uczestniczył też w ich rozpowszechnianiu.
Ono wspomina przeszłość, dawnych znajomych oraz obrazy które namalował. Utwierdza się dzięki temu w przekonaniu, iż jego działanie nie było słuszne czego obecnie niezwykle żałuje. Widzimy tu proces jaki następuje oraz jego wewnętrzną przemianę.

W tym wszystkim jest jeszcze najmłodsza córka Ono, która znajduje się w trakcie małżeńskich pertraktacji, a dodatkowo pojawia się obawa, że jego przeszłośc może w tym przeszkodzić czy wręcz nie dopuścić do małżeństwa.

Z książki przebija się wręcz poczucie obowiązku i honoru zarówno wobec rodziny i przyjaciół jak i wobec całego społeczeństwa. Widać go właściwie w każdej rozmowie i zdecydowanie pokazuje jaj jest on niezwykle głeboko zakorzeniony w mentalności Japończyków.

Książka pisana jest pięknym językiem, a nieśpieszna narracja zdecydowanie nastraja do refleksji, a przy tym nie jest nużąca.

„Malarz świata ułudy” pokazuje jak wyglądała Japonia po II wojnie światowej i w jaki sposób próbuje się nią rozliczyć. Głównym bohaterem książki jest Masuji Ono - emerytowany artysta malarz, który w młodości wierzył w wartości sprzed i z czasów wojny. Sam uczestniczył też w ich rozpowszechnianiu.
Ono wspomina przeszłość, dawnych znajomych oraz obrazy które namalował....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka opowiada o wybranych wydarzeniach emerytowanego malarza Masuji Ono, przeplatana jego wspomnieniami z lat młodzieńczych. Ono to człowiek pełen mądrości życiowej, który podejmuje próbę rozrachunku ze swoją przeszłościom. Droga do akceptacji swoich wyborów prowadzi przez rozmowy ze starymi znajomymi oraz młodym pokoleniem reprezentowanym między innymi przez jego córki.

Książka opowiada o wybranych wydarzeniach emerytowanego malarza Masuji Ono, przeplatana jego wspomnieniami z lat młodzieńczych. Ono to człowiek pełen mądrości życiowej, który podejmuje próbę rozrachunku ze swoją przeszłościom. Droga do akceptacji swoich wyborów prowadzi przez rozmowy ze starymi znajomymi oraz młodym pokoleniem reprezentowanym między innymi przez jego córki.

Pokaż mimo to

Lekturę skończyłam dzisiaj, w rocznicę podpisania porozumień sierpniowych. Oglądam relacje z uroczystości i nie mogę się nadziwić ile podobieństw widzę z tym co przeczytałam. Bo nawet jeśli chcesz dobrze, nigdy nie masz pewności jak osądzi cię historia i następne pokolenia. I to by było na tyle. Bo nic nie jest czarno-białe.

Lekturę skończyłam dzisiaj, w rocznicę podpisania porozumień sierpniowych. Oglądam relacje z uroczystości i nie mogę się nadziwić ile podobieństw widzę z tym co przeczytałam. Bo nawet jeśli chcesz dobrze, nigdy nie masz pewności jak osądzi cię historia i następne pokolenia. I to by było na tyle. Bo nic nie jest czarno-białe.

Pokaż mimo to

Inne książki Kazuo Ishiguro - laureata literackiej Nagrody Nobla z 2017 roku - podobały mi się bardziej.
Ta też ma jednak swoje zalety.
Przede wszystkim oglądanie odrodzenia Japonii po II wojnie światowej.
Akcja toczy się w latach 1949-150.
Ta książka to swego rodzaju rozliczenie z przeszłością.
Młodzi Japończycy zarzucają starszym, że wplątali ich w wojnę, która skończyła się dla nich porażką i wstydem.
Stratowali z pozycji agresywnego najeźdźcy, a skończyli jako ofiara bomby atomowej. Powoli uczą się demokracji, która jest warunkiem współpracy na rynkach międzynarodowych.

Nie wiem czy to nie najbardziej "japońska" z powieści Ishigury.
Nie mogę tego stwierdzić, bo jeszcze wszystkich nie przeczytałam.
Ale czytanie o stosunkach między ojcem a córkami czy relacji mistrz - uczniowie to była egzotyczna przyjemność. Zabarwiona zdumieniem nad odmiennością tego, co znamy z naszej europejskiej rzeczywistości.
Niedomówienia, uniki, tajemniczość, szacunek dla czyichś myśli i uczuć - niespotykane przy naszych bardziej bezpośrednich rozmowach.

Książka jest zapisem wspomnień i rozliczenia z przeszłością tytułowego malarza - Matsuji Ono. Wraca on pamięcią do młodości oraz późniejszych wydarzeń z czasów wojny. Stara się obiektywnie spojrzeć na swoje życie i postępowanie. Na ile zaangażowanie jego twórczości w politykę i wojnę miało wpływ na jej przebieg.

Książka jest spokojna, delikatna, subtelna i powolna. Obserwujemy miasto oczami malarza, jego brzydkie dzielnice i piękne zakątki. Mogłabym ją porównać do cichej i delikatnej muzyki.
Polecam.

Inne książki Kazuo Ishiguro - laureata literackiej Nagrody Nobla z 2017 roku - podobały mi się bardziej.
Ta też ma jednak swoje zalety.
Przede wszystkim oglądanie odrodzenia Japonii po II wojnie światowej.
Akcja toczy się w latach 1949-150.
Ta książka to swego rodzaju rozliczenie z przeszłością.
Młodzi Japończycy zarzucają starszym, że wplątali ich w wojnę, która skończyła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Malarz świata ułudy” spod pióra japońskiego zdobywcy Nagrody Nobla, Kazuo Ishiguro, to pozornie leniwa, lecz w istocie pełna podskórnego napięcia i goryczy refleksja człowieka dobrej woli, którego nurty historii i polityki poniosły zdradliwym kursem. Niewypowiedziane pytanie o winę rezonuje w Czytelniku jeszcze długo po lekturze.

„Malarz świata ułudy” spod pióra japońskiego zdobywcy Nagrody Nobla, Kazuo Ishiguro, to pozornie leniwa, lecz w istocie pełna podskórnego napięcia i goryczy refleksja człowieka dobrej woli, którego nurty historii i polityki poniosły zdradliwym kursem. Niewypowiedziane pytanie o winę rezonuje w Czytelniku jeszcze długo po lekturze.

Pokaż mimo to

Ishiguro opowiada strumieniem świadomości i mnogością retrospekcji - jest w tym coś z proustowskiej magdalenki, która wywołuje w głównym bohaterze kolejne obrazy wspomnień. Zaburzona chronologia, narracja fragmentu, próba odzyskania niezapośredniczonej zamgloną pamięcią utraconej rzeczywistości. Technicznie bez zarzutu, jednak moje feministyczne serce kłuły patriarchalne schematy myśli.

Ishiguro opowiada strumieniem świadomości i mnogością retrospekcji - jest w tym coś z proustowskiej magdalenki, która wywołuje w głównym bohaterze kolejne obrazy wspomnień. Zaburzona chronologia, narracja fragmentu, próba odzyskania niezapośredniczonej zamgloną pamięcią utraconej rzeczywistości. Technicznie bez zarzutu, jednak moje feministyczne serce kłuły patriarchalne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Specyficzna proza, czyta sie swietnie.

Specyficzna proza, czyta sie swietnie.

Pokaż mimo to

Lubię Autora, ale ta powieść była dla mnie nudna. Powieść rozrachunkowa - stary malarz krążący między córkami i dawnymi kolegami i roztrząsający swoje wybory życiowe. Lubię ten melancholijny defetyzm Ishiguro, ale tutaj były jakieś próby pocieszeń, trochę jakoś banalne i oczywiste. Takie se. Męczyłam długo, bo ciągnęło się to jak mucha w smole mimo, że pięknie napisane.

Lubię Autora, ale ta powieść była dla mnie nudna. Powieść rozrachunkowa - stary malarz krążący między córkami i dawnymi kolegami i roztrząsający swoje wybory życiowe. Lubię ten melancholijny defetyzm Ishiguro, ale tutaj były jakieś próby pocieszeń, trochę jakoś banalne i oczywiste. Takie se. Męczyłam długo, bo ciągnęło się to jak mucha w smole mimo, że pięknie napisane.

Pokaż mimo to