Tom 19 serii Kronika PRL został poświęcony działalności kabaretowej. I dlatego tytuł jest wielce mylący, czytelnik nie znajdzie w nim bowiem ani rewii, ani operetki, ani teatru komediowego, działających w Polsce. Nie ma tu też dowcipów z epoki i zmieniających się bohaterów tychże. Tym bardziej nie należy się spodziewać socjologicznego czy filologicznego wywodu na temat rodzaju humoru i jego roli w czasach tzw. Polski Ludowej. Są tylko kabarety.
Iwona Kienzler potraktowała temat na tyle obszernie, na ile pozwala na to niewielka objętość książki. Czyli niezmiernie skrótowo. I nawet nie mogę tego potraktować jako zarzut, bo przecież musiała zmieścić się w wąskich ramach wydawniczych serii. Ale szkoda, zwłaszcza, że czytelnik będzie miał poczucie niedosytu. Nie znajdzie mniej znanych kabaretów, nie dowie się o poszczególnych programach, słabo pozna artystów, twórców, muzyków, dzięki którym tak wiele po kabaretach PRL-u pozostało. Dlatego z mieszanymi uczuciami przystępuję do oceny tomu. Bo za popularyzację, przypomnienie, usystematyzowanie wiedzy może nawet 7 gwiazdek, ale za braki, za niedosyt, jaki po książce pozostaje - muszę odjąć nieco.
Nie czytałem tomu, aby dokopać autorce lub wydawcy, dlatego nie zwracałem uwagi na, moim zdaniem, wątpliwe i niepewne informacje. Dopiero pod koniec zwróciłem na to uwagę, ale to wynik znalezienia koszmarnych wręcz błędów. na s. 89 został zacytowany tekst z monologu Laskowika i Smolenia (kabaret Tey): "Pani Genowefo, czy pani jeszcze może?". Dla mojego pokolenia to zawsze była Pelagia. Skąd tu się wzięła Genowefa i to ponoć z lubością cytowana... (tzn. cytowany tekst oczywiście). I jeszcze na s. 98 i 99 fotografia pracy w Studio 202, gdzie w podpisie zamieniono tak przecież charakterystyczne fizys Andrzeja Waligórskiego z Jerzym Dębskim. Nieładnie. Pewnie było więcej takich (choć może skromniejszej wagi) pomyłek, które chyba trzeba przypisać słabe pracy edytorskiej, a nie autorce, ale które rzutują na odbiór całości.
A mimo to polecam jako wstęp do zdobywania wiedzy o kabaretach, nie tylko czasów zamierzchłej przeszłości.

Tom 19 serii Kronika PRL został poświęcony działalności kabaretowej. I dlatego tytuł jest wielce mylący, czytelnik nie znajdzie w nim bowiem ani rewii, ani operetki, ani teatru komediowego, działających w Polsce. Nie ma tu też dowcipów z epoki i zmieniających się bohaterów tychże. Tym bardziej nie należy się spodziewać socjologicznego czy filologicznego wywodu na temat...