Kiedy jedenastoletnia Triss przychodzi do siebie po wypadku na brzegu stawu, z niepokojem odkrywa, że czuje się obco we własnym ciele i we własnej rodzinie. To naturalne, że rodzice martwią się jej zdrowiem, ale dlaczego młodsza siostra odnosi się do niej z nienawiścią, a co gorsza – z przerażeniem? Dlaczego Triss nie pamięta drogi do swojego pokoju? Dlaczego ciągle czuje niezaspokojony głód, a codzienne przedmioty wciąż chcą ją atakować?

„Śpiew Kukułki” to powieść brytyjskiej pisarki Frances Hardinge, znanej już polskim czytelnikom jako autorka „Drzewa kłamstw”. Akcja toczy się w Ellchester kilka lat po zakończeniu I wojny światowej, na której zginął Sebastian, starszy brat Triss. Rodzina nadal nie otrząsnęła się po jego śmierci, a rodzice całą uwagę skupili na chorowitej Triss, ku niezadowoleniu młodszej o dwa lata Pam. I mimo niesamowitej otoczki z pogranicza fantastyki i horroru, głównym tematem książki są właśnie skomplikowane relacje w pozornie idealnej rodzinie, w której od lat coś się psuje i jątrzy, prowadząc do tragedii

Sam początek powieści wydawał się tak oniryczny i odrealniony, że trudno było logicznie połączyć poszczególne wydarzenia. Jednak z czasem kolejne tajemnice znajdowały swoje wyjaśnienie a fragmenty układanki, jak dziwne by nie były, wskakiwały na swoje miejsce. W miarę lektury senny i klaustrofobiczny nastrój zmienia się, a akcja przyspiesza z rozdziału na rozdział. Triss można bez wątpienia zaliczyć do postaci, które ewoluują wraz z rozwojem powieści. Tak właściwie prawie wszyscy bohaterowie książki z czasem okazują się kimś innym, niż się początkowo wydawali, jakby autorka prowadziła z czytelnikiem przemyślną grę pozorów.

„Śpiew kukułki” czerpie pełnymi garściami z ludowych podań i wierzeń, nadając bajkom dla dzieci o wiele mroczniejszy odcień. Są tu Oboczniacy i ptaszydła, listy zza grobu, tajemniczy Architekt, wrzeszczące lalki i żądne krwi nożyce. Mimo młodego wieku bohaterek książka może się okazać zbyt straszna i niezrozumiała dla dzieci, za to z pewnością doceni ją młodzież i starsi czytelnicy.

Agnieszka Kruk