Fabuła powieści początkowo rozwija się leniwie. Mamy okazję poznać dobrze bohaterów, poobserwować ich stopniową przemianę. Jak to w historiach fantasy bywa, mamy walczące ze sobą królestwa, politykę, magię i kapłanów, etc. Inaczej niż w wielu „nowoczesnych” książkach nie można mówić tu o wartkiej akcji czy błyskotliwych dialogach. Nie, to zdecydowanie bardzo „klasyczna” historia, raczej na spokojny wieczór. Po przeczytaniu recenzji na blogu DearAuthor byłam przygotowana na takie tempo, nie czułam więc zniecierpliwienia. Czasem przeskakiwały tygodnie, to znów miesiące. W miejsce wyjaśnionych zagadek (np. przeszłości Cazarila), pojawiały się kolejne, na tyle interesujące, by nie zanudzić czytelnika na amen. Przyjemnością samą w sobie było zresztą również spotkanie z ciekawie wykreowanymi postaciami. Można powiedzieć, iż ten spokojny początek służył zbudowaniu tła – gdyż w pewnym momencie, dość nieoczekiwanie, akcja nabiera tempa, pojawia się nutka zagrożenia, a bohaterowie wpadają w sieć politycznych intryg, spisków oraz układów. I od tego momentu czyta się już bardzo szybko, z niecierpliwością wyczekując, jak uda się im uciec z matni. Kiedy napięcie osiąga szczytowy moment – sytuacja wydaje się zupełnie beznadziejna. Tym razem zrezygnowałam ze zwyczaju sprawdzania zakończenia na samym początku lektury i przyznaję, trochę się obawiałam, czy będzie happy end :)

Choć w książce pojawia się wielu intrygujących bohaterów, Iselle, Palli, Betriz, Umegat, to centralną postacią tej części – pierwszej z cyklu „Świat pięciu bogów” – jest Cazaril. Szlachetnie urodzony, dworzanin i żołnierz, nie przypomina typowego bohatera – na pewno nie jest doskonały. Poznajemy go, gdy jest udręczony trudnymi doświadczeniami i marzy jedynie o jakimś cichym, bezpiecznym kącie. Co uderzające, wydaje się być wyjątkowo pogodzony z losem. Nie jest niezniszczalnym twardzielem, wręcz przeciwnie, przez większą część książki jest w ten czy inny sposób poszkodowany – ranny, chory, półżywy. Zdarza mu się rozpłakać. Ale to niczego mu nie ujmuje :) Cazaril jest niezłym strategiem, potrafi poradzić sobie z ludźmi i dobrze orientuje się w polityce, a te drobne potknięcia czy chwile zagubienia sprawiają, że wydaje się bardziej ludzki. No, może odrobinę tylko zbyt doskonały w swoim przywiązaniu do zasad, zbyt lojalny ;)

Pewno mogłabym się przyczepić paru nieścisłości, niekonsekwencji, nie jest to najlepsza książka z gatunku, ale z pewnością warto było poświęcić na nią czas.

Fabuła powieści początkowo rozwija się leniwie. Mamy okazję poznać dobrze bohaterów, poobserwować ich stopniową przemianę. Jak to w historiach fantasy bywa, mamy walczące ze sobą królestwa, politykę, magię i kapłanów, etc. Inaczej niż w wielu „nowoczesnych” książkach nie można mówić tu o wartkiej akcji czy błyskotliwych dialogach. Nie, to zdecydowanie bardzo „klasyczna”...