Już gdy zaczynałam czytać tę książkę, miałam mieszane uczucia. Ale dotrwałam do końca z nadzieją, że jednak coś tam znajdę takie, co to uczucie zmieni. Tak się nie stało.
W przypadku biografii kogokolwiek, ryzykowną rzeczą jest wkładanie w usta i myśli swoich "przypuszczeń". No bo jak rozumieć często powtarzające się zdania: "to ja ci opowiem, jak to było", będące zwrotem do adresatki czyli Camille. Ryzykowne, bo może tworzyć fałszywy obraz tej genialnej rzeźbiarki.
Stabro uczyniła Rodina przedmiotem obsesji Camille. Nie wiem, czy taki był jej zamiar, ale utwór opowiada o tej obsesji. Czy gdyby ona była podstawą życia rzeźbiarki, to powstałoby tak wiele jej dzieł? Przecież wymagały one nie tylko ogromu skupienia ale pracy i czasu. Przeciętnemu zjadaczowi chleba może się zdawać, że rzeźbienie to łatwe zajęcie, że wystarczy talent, jak w malarstwie (choć to może złe porównanie). Rzeczywistość jest inna.
Wierzę w dobre intencje autorki, ale muszą doczytać z innych źródeł informacje o Claudel.

Już gdy zaczynałam czytać tę książkę, miałam mieszane uczucia. Ale dotrwałam do końca z nadzieją, że jednak coś tam znajdę takie, co to uczucie zmieni. Tak się nie stało.
W przypadku biografii kogokolwiek, ryzykowną rzeczą jest wkładanie w usta i myśli swoich "przypuszczeń". No bo jak rozumieć często powtarzające się zdania: "to ja ci opowiem, jak to było", będące zwrotem...