Bardzo krótka książka (85 str.), którą czyta się na „jednym wdechu”. To dramat, który zapada w pamięć na całe życie.
Opowiada o świadomym umieraniu dziecka chorego na nieuleczalną chorobę. Dramaturgię utworu podkreśla fakt, że to Oskar, 10-letni chłopiec przygotowując się do odejścia, pomaga odnaleźć się w tej sytuacji swoim rodzicom. Jedyną przyjaciółką i powierniczką jego myśli jest tytułowa pani Róża, dzięki której mały bohater ciekawie spędza ostatnie 12 dni swojego życia w szpitalu.
Książka, która wywołuje skrajne emocje. „Chichramy” się z absurdalnych sytuacji i wypowiadanych zdań przez Oskara, który do końca miał bardzo duże poczucie humoru i analityczny umysł. Ale również płaczemy, kiedy widzimy cierpienie małego chłopca, który pyta „(…) Dlaczego Pan Bóg pozwala, żebyśmy byli chorzy? Albo jest zły, albo nie jest aż taki mocny?”
Powieść przeczytana w ramach: #Wyzwanie LC2019 (wrzesień 2019). Nie czytałam jej, gdyż kiedy chodziłam do szkoły ta książka jeszcze nie istniała. Powstała dopiero w 2002r. Dzięki wyzwaniu uzupełniłam czytelniczy kanon lektur uzupełniających dla klas VII - VIII szkoły podstawowej.

Bardzo krótka książka (85 str.), którą czyta się na „jednym wdechu”. To dramat, który zapada w pamięć na całe życie.
Opowiada o świadomym umieraniu dziecka chorego na nieuleczalną chorobę. Dramaturgię utworu podkreśla fakt, że to Oskar, 10-letni chłopiec przygotowując się do odejścia, pomaga odnaleźć się w tej sytuacji swoim rodzicom. Jedyną przyjaciółką i powierniczką jego...