"Świat bez mężczyzn, nawet jeśli możliwy, nie byłby dobrym miejscem, byłby zbyt pusty, nudny i smutny, i byłoby w nim przejmująco zimno. Bo mężczyźni są kobietom potrzebni. I to bardzo."

Kilka lat temu na wykładzie z zarządzania ludźmi, profesor zapytał nas kto więcej ryzykuje przy pierwszym spotkaniu (kobieta czy mężczyzna), zaczynając rozmowę...
Ciężko wtedy było jednoznacznie odpowiedzieć mi na to pytanie.
Teraz,po latach zgadzam się po części z teorią, że jednak większą odpowiedzialność mają panowie.

Oceniamy partnerów przez pryzmat nie tego co tu i teraz, lecz tego co będą mogli zaproponować w przyszłości, tego jaki plan na siebie założyli. Oczekujemy, że będą stali przy nas twardo jak skała, mimo wszystko. Pokonają z nami każdą falę i burzę.

Uważam również, że powinniśmy być kompatybilni. Autor z zero jedynkową precyzją powinien napisać drugie opowiadanie "czy kobiety są światu potrzebne?".
Powinniśmy stać ramie w ramie. Rozumieć i doceniać się wzajemnie.

Książka trudna, czytałam ją wybiórczo, przeskakiwałam z rozdziału na rozdział. Za dużo skomplikowanej analizy, chemii i biologii. Myślałam -"nie mój Wiśniewski" , "o co chodzi?" I nagle ,gdy już zorientowałam się, że to koniec, coś jednak drgnęło! Ba,to banalne - przecież wprost mężczyzna nie może wykrzyczeć, że jesteście nam potrzebni.

P.s.
My to wiemy ;)

"Świat bez mężczyzn, nawet jeśli możliwy, nie byłby dobrym miejscem, byłby zbyt pusty, nudny i smutny, i byłoby w nim przejmująco zimno. Bo mężczyźni są kobietom potrzebni. I to bardzo."

Kilka lat temu na wykładzie z zarządzania ludźmi, profesor zapytał nas kto więcej ryzykuje przy pierwszym spotkaniu (kobieta czy mężczyzna), zaczynając rozmowę...
Ciężko wtedy było...