W "Ręce Oberona" Kroniki Amberu utraciły dla mnie ostatecznie wiarygodność fabularną i w warstwie psychologicznej postaci. Zelazny tak upodobał sobie twisty, że tworzy je wszędzie i ze wszystkiego, nie bacząc specjalnie na to, czy to się kupy trzyma z wcześniejszymi powieściami sagi. I tak, źli stają się dobrymi, złe czyny puszczane w niepamięć np. Julian mówi do Corwina: "No wiesz co w sumie to był mój pomysł, żeby Ci wyłupić oczy" a Corwin na to "Spoko ziomal, nic się nie stało". Jednocześnie Julian mówi, że zaproponował to, bo wiedział, że odzyska wzrok w ciągu kilku lat, so not big deal. Ciekawe skąd to wiedział, skoro sam Corwin nie był tego pewien, a w "Karabinach Avalonu" Benedykt jest bardzo zaskoczony i zadowolony, że Corwin odzyskał wzrok, bo to znaczy że on ma szansę odzyskać rękę. Takich nieścisłości, dziur logicznych, przemilczeń, jest tutaj mnóstwo i naprawdę dziwię się, że przy takiej popularności cyklu nie są one wytykane.
Fabularnie jesteśmy w miejscu, że już wiemy kto jest tym złym bratem (oczywiście wielka niespodzianka) i kto pchnął Branda. Generalnie rozczarowanie na ten moment, ale doczytam cykl do końca.

W "Ręce Oberona" Kroniki Amberu utraciły dla mnie ostatecznie wiarygodność fabularną i w warstwie psychologicznej postaci. Zelazny tak upodobał sobie twisty, że tworzy je wszędzie i ze wszystkiego, nie bacząc specjalnie na to, czy to się kupy trzyma z wcześniejszymi powieściami sagi. I tak, źli stają się dobrymi, złe czyny puszczane w niepamięć np. Julian mówi do Corwina:...