http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/10/najlepszy-thriller-2016-roku-stracona.html

Wyobraź sobie, że masz wspaniałą rodzinę, której niczego nie brakuje. Pewnego dnia budzisz się i już wiesz, iż coś się zmieniło. Zaglądasz do pokoju swojego dziecka, a jego tam nie ma. Przez kolejne osiem lat nie masz pojęcia, czy twoja córka nadal żyje, czy ktoś w tej chwili robi jej krzywdę, a może od długiego czasu leży gdzieś nieżywa. Nie możesz zrobić nic, aby do ciebie wróciła, bo nawet nie wiesz, gdzie szukać. To musi boleć. Cholernie boleć.

Dom Whitakerów przestaje być azylem, kiedy zostaje z niej uprowadzona trzynastoletnia Julie. Jej rodzice, a szczególnie matka, mają żal do młodszej córki, która widząc te zdarzenie, nie powiadomiła ich o tym. Anna i Tom przez wiele lat marzą o tym, aby móc chociaż znaleźć ciało dziecka, żeby je pochować. Nie mogą uwierzyć w swoje szczęście, kiedy, po ośmiu latach od porwania, na progu ich domu staje dziewczyna podającą się za Julię. Jednak po euforii i szoku nadchodzi czas zwątpienia - Julia zdaje się być inna niż kiedyś, a w jej zeznaniach pojawiają się luki, które trudno wypełnić czy wytłumaczyć...

Niektóre rozdziały pisane są z perspektywy Anny, matki Julie oraz Jude, a inne należą do Gretchen, Violet, Starr, Karen, Charlotte i Estery. Nie znamy tych dziewczyn, ale wiemy, że odgrywają one niebagatelną rolę w tej powieści. Dotarcie do prawdy jest dość powolne i zawiłe, ponieważ autorka nie przedstawia wszystkiego na tacy. Początkowo ciężko było mi wczuć się w klimat, gdyż historia dotycząca Julie nie jest przedstawiona od początku, ale nieco od końca, zatem nie jest łatwo wgryźć się w nią. Jednak kiedy już się to uda, czytelnik dosłownie połyka każdą przewróconą kartkę...

Ta historia miesza w głowie. W pewnym momencie miałam w niej taki mętlik, że zapominałam, jak się nazywam. Przez dłuższy czas czytelnik nie wie, co jest prawdą, a co kłamstwem ani kto jest kim. Kiedy w końcu domyśliłam się, jak autorka chce poprowadzić tę historię, byłam bardzo ciekawa, w jaki sposób to rozegra. Amy Gentry stworzyła niepokojącą i intrygującą opowieść, nieustannie trzymającą w napięciu.

"Stracona" okrzyknięta jest najlepszym thrillerem 2016 roku. Nie wiem, czy to prawda, czy nie - na pewno jest to najciekawszy i najlepiej skonstruowany thriller, jaki czytałam. Co prawda, nie mam ich na koncie zbyt wiele, zatem nie mam pojęcia, jakie wrażenie ów tytuł wywoła na fanach gatunku, ale ja jestem zdecydowanie usatysfakcjonowana.

Owa powieść daje nadzieję, a z drugiej strony jest smutna i wprawiająca w nostalgię. Człowiek pod wpływem okropnej sytuacji potrafi zmienić się nie do poznania i pokusić o zachowania, o które nigdy wcześniej nawet nie podejrzewałby sam siebie. Przykro jest, gdy niekiedy obwiniamy innych o to, czego nie zrobili, bo nie potrafimy poradzić sobie z traumą. Do tego każdy rodzic powinien mieć ograniczone zaufanie do swojego dziecka - dawać mu swobodę i możliwość podejmowania decyzji w niektórych sprawach, ale jednocześnie powinien obserwować swoją pociechę i kontrolować jej poczynania, aby nie doprowadziły one do tragedii.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/10/najlepszy-thriller-2016-roku-stracona.html

Wyobraź sobie, że masz wspaniałą rodzinę, której niczego nie brakuje. Pewnego dnia budzisz się i już wiesz, iż coś się zmieniło. Zaglądasz do pokoju swojego dziecka, a jego tam nie ma. Przez kolejne osiem lat nie masz pojęcia, czy twoja córka nadal żyje, czy ktoś w tej chwili robi jej krzywdę,...