Żałoba po śmierci dziecka nigdy się nie kończy.
I nie jest ważne, czy dziecko w chwili śmierci było dorosłe, tydzień wcześniej rozpoczęło naukę czy nie dożyło narodzin. Rodzice borykają się z poczuciem przegranej i bardzo często zadają sobie pytanie: dlaczego? Dlaczego ja?

Laura — nasza bohaterka — straciła swoje dziecko w piątym miesiącu ciąży. Jednego dnia cieszy się życiem, kupuje ubranka dla synka, a kolejnego patrzy, jak krew spływa po kafelkach łazienki. Załamuje się.
Proces przeżywania straty bliskiej osoby wyzwala wielorakie emocje w tym żal, smutek, gniew, poczucie winy. Kobieta zatapia się w czarnej rozpaczy i coraz silniej odczuwa emocjonalną pustkę.
Razem z mężem ponownie starają się o dziecko, ale organizm odmawia posłuszeństwa. Do stresu związanego ze śmiercią dochodzi jeszcze brutalny fakt z życia naszej bohaterki, który miał miejsce dawno temu, gdy była nastolatką. W zranionej psychice następuje blokada.
Laura ma też młodszą siostrę Karolinę, z którą są same kłopoty. Ucieka z domu, pije, sprawia ogromne kłopoty oraz prowadzi niezbyt grzeczne życie.
Wiadomość o jej ciąży wszystkich zaskakuje.
Rodzi zdrowego synka, a Laura dzięki opiece nad małym Kacperkiem, doświadcza namiastki macierzyństwa, jednak cały czas marzy o swoim dziecku.
Marzenie z czasem się spełni, ale nie tak, jak powinno.
Jest to debiut literacki Anny Krzyczkowskiej.
Jak dla mnie, jest on bardzo dobry. Sięgając po niego, kompletnie nie spodziewałam się tak dobrej lektury. Historia na pozór prosta, ale jakże głęboka w swoim przesłaniu. Pokazuje nam, że trzeba cieszyć się życiem, gdyż nie wiadomo, kiedy będziemy musieli się z nim rozstać przez chorobę, a przecież na nią nikt nie ma immunitetu.

Fabuła książki opowiada o różnych odcieniach miłości oraz kobiecości. O macierzyństwie i o wyborach, jakie musi podjąć matka. O kobietach zdradzanych i ich psychice, gdy dowiedzą się prawdy. Oraz o kobietach lekkich obyczajów, które żyją z dnia na dzień.
Napisana jest pięknym i płynnym językiem, dzięki czemu czyta się ją niesamowicie szybko i przyjemnie.
Czytając tę książkę, niejednokrotnie miałam łzy w oczach. Roniąc łzy, robi się jednocześnie ciepło na sercu. Jest to książka ciepła i emanująca spokojem.
„Niczemu winne” to lektura wzruszająca i piękna — dzięki smutkowi. Radosna i wesoła — dzięki normalności.
Magiczna — dzięki przesłaniu.
Co tu dużo pisać, jest to bardzo dobra książka.
Polecam!

Kupując tę książkę, przekazujesz 1 PLN na rzecz Fundacji SOS Bokserom – www.sosbokserom.pl
Mój blog http://przystanekszczescia.blogspot.com/

Żałoba po śmierci dziecka nigdy się nie kończy.
I nie jest ważne, czy dziecko w chwili śmierci było dorosłe, tydzień wcześniej rozpoczęło naukę czy nie dożyło narodzin. Rodzice borykają się z poczuciem przegranej i bardzo często zadają sobie pytanie: dlaczego? Dlaczego ja?

Laura — nasza bohaterka — straciła swoje dziecko w piątym miesiącu ciąży. Jednego dnia cieszy się...