[UWAGA SPOILERY]
Kiedy dostałam do ręki tę książkę miałam ochotę zakrzyknąć: „Boże, nareszcie!”. Wiedziałam, że mam przed sobą tom, który jest zakończeniem epickiej sagi o mieszkańcach Pennyroyal Green, do której bardzo często wracałam i która nie raz wyciskała mi łzy z oczu. Jednak, mimo że miałam dużo wolnego czasu, to robiłam kilka podejść do tej powieści, bo oprócz ogromnego podekscytowania towarzyszył mi też strach, że nie sprosta ona moim oczekiwaniom co do wielkiego romansu, który powinien kończyć tego rodzaju serię. Niestety okazało się, że część z moich obaw się potwierdziła.
Chyba każdy fan tej sagi wiedział, że ostatni tom będzie dotyczył wielkiej, burzliwej i niezwyciężonej miłości Olivii Eversea i Lyona Redmonda. Dzięki poprzednim książkom poznaliśmy ich już trochę – to dwoje bezkompromisowych indywidualistów skrywających mnóstwo tajemnic i posiadających silne charaktery, którzy zapałali do siebie gorącym, mocnym uczuciem, mimo że pochodzili z dwóch zwaśnionych rodów. Wiemy też, że Lyon po ucieczce został piratem i walczy z handlarzami niewolników, z którymi prawdopodobnie jest związany ojciec Olivii; że panna Eversea postanowiła wyjść za innego mężczyznę, gdy oddano jej miniaturkę, którą podarowała kiedyś ukochanemu i że on kiedyś podarował pannie Phoebe Vale rękawiczki, których nie przyjęła Olivia.
Niestety, kiedy czytamy opisy przeszłych wydarzeń, spotkamy nie dwójkę heroicznych bohaterów walczących o swoje uczucie tylko dwoje dzieci, którzy po raz pierwszy czują zauroczenie. Są nieporadni, nieśmiali; zdaje się, że ich uczucie ma głównie podstawy przede wszystkim cielesne. Boją się swoich rodziców i nie potrafią wyobrazić sobie tego, że ponoszą dotkliwe konsekwencje za swoje czyny (w czym przoduje Olivia).
Ich spotkaniu po latach też nie towarzyszą iskry. Jedynym znakiem tego, że coś ich łączy jest wciąż powtarzany we wszystkich przypadkach i osobach frazes, że „znał ją jak nikt inny”. Myślałby kto, że jak się jest piratem, to ma się więcej niż trochę fantazji i że potrafi się porwać kobietę w spektakularny sposób, ale tutaj nawet ciężko to porwaniem nazwać. Olivia sama domyśla się, że jej ukochany jest Le Chatem (rozumiem – potrzeba wykreowania inteligentnej postaci kobiecej) i zadaje mu wprost pytanie on odpowiada twierdząco, a jej reakcję można skwitować wyrażeniem: „acha, okey”. Żadnego rzucania się na szyję i okrzyków radości, żadnego: „ty łajdaku”, kompletnie pozbawiona emocji reakcja. Za to scena z kościoła, gdy okazuje się, że zabandażowany żebrak jest tak naprawdę zaginionym dziedzicem Redmondów przypomina mi sparodiowane historie, które babcia mi opowiadała w dzieciństwie – o żebraku, którego ktoś ugościł, a później żebrak zrzuca przebranie i okazuje się, że to sam Pan Jezus i jest wielkie wooow niesamowite (przepraszam, jeżeli urażam czyjeś uczucia religijne). Jednak w tym wypadku nawet ta scena jest po mistrzowsku spartaczona, bo porzucony przed ołtarzem narzeczony Olivii po prostu stwierdza: „spoko, idź do niego”. Co psuje całość dramatyzmu.
Jednak najbardziej kuriozalnym zabiegiem jest to, że ostatnie (ponad) 20 stron opowiada historię potomków mieszkańców Pennyroyal Green, którzy żyją w 2015. Okey, rozumiem chęć pokazania, że te rody pozostały wybitne i że nadal towarzyszą im skandale i przygody oraz zaznaczenie, że kolejny romans właśnie się rozpoczyna, ale można było to zrobić delikatniej a nie poprzez dialog o drzewie genealogicznym, który ciągnie się i ciągnie.
Największą zbrodnią tej powieści jest jej prozaiczność i brak dobrze wyreżyserowanych wzlotów i upadków. Szczerze mówiąc podczas tej lektury ani razu szybciej mi nie zabiło serce ze szczęścia czy podniecenia, ani razu nie zamarło ze zgrozy, nie zakręciła mi się w oku ani jedna łza wzruszenia, a to właśnie stanowi o tym, czy romans historyczny jest dobry czy nie.

[UWAGA SPOILERY]
Kiedy dostałam do ręki tę książkę miałam ochotę zakrzyknąć: „Boże, nareszcie!”. Wiedziałam, że mam przed sobą tom, który jest zakończeniem epickiej sagi o mieszkańcach Pennyroyal Green, do której bardzo często wracałam i która nie raz wyciskała mi łzy z oczu. Jednak, mimo że miałam dużo wolnego czasu, to robiłam kilka podejść do tej powieści, bo oprócz...