Paryż, w jednej z kamienic, w zamożnej części miasta, odnaleziono ciało młodej kobiety. Nagiej, ukrytej w szafie. Jak szybko ustala policja, była to żona znanego lekarza elit. Zarówno on, jak i jego młodszy współpracownik stają się głównymi podejrzanymi.
To teatrum zbrodni śledzimy oczywiście z widowni, ale teraz obok nas siedzi również Maigret, który spędza urlop z dala od pracy, budynku policji, choć w Paryżu. Śledztwo prowadzi inspektor Janvier, a sam Maigret powtarza, że Janveir na niego zasłużył – w dobrym tego słowa znaczeniu.
A zasłużony, i dawno odkładany, urlop jest dla Maigreta i jego żony czasem na zwiedzanie Paryża, w którym mieszkają i którego razem właściwie nigdy nie mieli okazji przemierzać. Spacery, obiady w restauracji, czytanie gazet, a w gazetach są codzienne, choć niepełne, informacje o stanie śledztwa, więc...
I znów – z jednej strony doskonale wymyślona zbrodnia, z drugiej Maigret jako ideał policjanta. Człowieka, który poświęcił prywatność, przyjemności, w dużej mierze życie rodzinne dla idei jaką jest walka z przestępczością. I stało się to uzależnieniem, które go często męczy, stresuje, złości, ale jeżeli go braknie, życie staje się niepełne. Więc udaje przed sobą i żoną, że bawi się jak każdy amator detektyw, chłonąc rewelacje z gazet, ale tak naprawdę prowadzi śledztwo, choć zza kulis... w wolnym czasie.

Paryż, w jednej z kamienic, w zamożnej części miasta, odnaleziono ciało młodej kobiety. Nagiej, ukrytej w szafie. Jak szybko ustala policja, była to żona znanego lekarza elit. Zarówno on, jak i jego młodszy współpracownik stają się głównymi podejrzanymi.
To teatrum zbrodni śledzimy oczywiście z widowni, ale teraz obok nas siedzi również Maigret, który spędza urlop z dala od...

W tym tomie przygód Maigreta nasz komisarz bierze urlop dla poratowania zdrowia, ale zostaje w Paryżu spacerując i odpoczywając. W tym czasie dochodzi do morderstwa w wyższych sferach, Maigret nie może prowadzić sprawy, ale śledzi wszystkie szczegóły namiętnie czytając gazety. Ma się wrażenie, że patrzy się na śledztwo przez szybę, co mało ciekawe. Niezbyt udany pomysł Simenona.

W tym tomie z Maigretem nasz komisarz, zmuszony przez lekarzy i żonę, bierze trzytygodniowy urlop dla poratowania zdrowia, ale że wszystkie miejsca w uzdrowiskach są już zajęte, decyduje, że spędzi wolny czas w opustoszałym w lecie Paryżu. Oczywiście w czasie urlopu przydarza się zbrodnia: w domu znanego lekarza, który wyjechał na wakacje odnajdują się zwłoki młodej kobiety. Komisarza ciągnie do śledztwa, żona się opiera, więc całą wiedzę o sprawie czerpie z gazet, namiętnie czytanych, porannych i popołudniówek, bo drogie dziatki to były czasy bez internetu, w których gazety były jedynym źródłem informacji, i ukazywały się też wieczorem.

I tak trwa ten urlop, komisarz przesiaduje w knajpkach, ciąga żonę na spacery i poluje na gazety szczegółowo piszące o śledztwie. Głównym źródłem informacji dla Maigreta jest agresywny reporter Lasagne, który przepytuje świadków jak gdyby sam był policjantem, a oni mu z ochotą odpowiadają, wolne żarty. Samo zaś śledztwo rozwija się ciekawie: pojawia się prowincjonalne miasteczko z ostrymi podziałami klasowymi: rządzi tam rodzina lokalnego fabrykanta, ludzie są przez nich zastraszani. Mamy też nimfomankę kolekcjonującą kochanków, mamy lekarzy pracoholików, tło obyczajowe i psychologiczne jest zatem ciekawe, ale oglądamy to wszystko przez szybę, bo Maigret nie prowadzi śledztwa, tylko je obserwuje. W sumie trochę żal komisarza, nawet na urlopie nie jest w stanie wyłączyć się mentalnie z pracy, musi analizować śledztwo prowadzone przez jego współpracowników i doszukiwać się błędów.

Niestety, rzecz cała jest zwyczajnie nudna, bo brakuje jej typowych dla Simenona smaczków psychologicznych i obyczajowych, opowieści o spacerach państwa Maigret są zupełnie nieekscytujące. W sumie ten pomysł z urlopem-nieurlopem Maigreta wyszedł po prostu słabo.

Słuchałem audiobooka dobrze czytanego przez Kamila Prubana.

W tym tomie przygód Maigreta nasz komisarz bierze urlop dla poratowania zdrowia, ale zostaje w Paryżu spacerując i odpoczywając. W tym czasie dochodzi do morderstwa w wyższych sferach, Maigret nie może prowadzić sprawy, ale śledzi wszystkie szczegóły namiętnie czytając gazety. Ma się wrażenie, że patrzy się na śledztwo przez szybę, co mało ciekawe. Niezbyt udany pomysł...

„Maigret się bawi” to smakowity kąsek dla miłośników kryminałów retro z francuskim akcentem w tle. Książka Georgesa Simenona nie należy do obszernych, więc czytanie jej nie zajmuje wiele czasu, jednak niewielkie gabaryty nie są przeszkodą w delektowaniu się fabułą. Tak naprawdę to książka idealna na leniwy jesienny wieczór, gdy nie ma się ochoty na nic o rozbudowanej i skomplikowanej treści, za to pojawia się ochota na coś w czym można się zatopić i relaksować podczas podążania za bohaterami. Wybierając Maigreta nie zmęczycie się czytaniem zawiłych opisów, dynamiczne zwroty akcji nie sprawią, że złapiecie zadyszkę, liczba postaci też jest w sam raz, a co najważniejsze, pobudzicie do pracy szare komórki, ale to też na spokojnie. Atutem tej powieści jest niezwykły klimat, akcja toczy się powoli, bez pośpiechu, a czytelnik podąża ramię w ramię za głównym bohaterem. Lekka i przyjemna lektura z morderstwem na pierwszym planie. Jeśli lubicie klimaty starego Paryża, kryminały, które uwodziły prostotą i nie przytłaczały ilością treści i poplątaniem fabuły, a do tego cenicie sobie starą dobrą dedukcję to ta książka jest w sam raz dla Was.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2018/09/maigret-sie-bawi-georges-simenon.html

„Maigret się bawi” to smakowity kąsek dla miłośników kryminałów retro z francuskim akcentem w tle. Książka Georgesa Simenona nie należy do obszernych, więc czytanie jej nie zajmuje wiele czasu, jednak niewielkie gabaryty nie są przeszkodą w delektowaniu się fabułą. Tak naprawdę to książka idealna na leniwy jesienny wieczór, gdy nie ma się ochoty na nic o rozbudowanej i...

Urocza, pełna ciepła i klimatu opowieść w starym stylu, w sam raz na jeden wieczór. Oczywiście nie ma w niej brawurowych pościgów, ścielącego się gęsto trupa ani krwawych opisów, ale w tym właśnie tkwi urok książek o Maigrecie.

Urocza, pełna ciepła i klimatu opowieść w starym stylu, w sam raz na jeden wieczór. Oczywiście nie ma w niej brawurowych pościgów, ścielącego się gęsto trupa ani krwawych opisów, ale w tym właśnie tkwi urok książek o Maigrecie.

Jakże to prawdziwe, pracoholik na urlopie, do tego detektyw, nie ma siły, każdy czytelnik się domyśli co było dalej.

Jakże to prawdziwe, pracoholik na urlopie, do tego detektyw, nie ma siły, każdy czytelnik się domyśli co było dalej.