Droga wojowniczki

Wspólnym mianownikiem większości powieści fantasy jest możliwość przeniesienia czytelnika w wykreowany przez autora świat. Oderwanie się od rzeczywistości, zżycie się z bohaterami, przeżywanie ich wzlotów i upadków oraz przede wszystkim uczucie, że kolejnych przygód nigdy dość są wyznacznikami powieści, które zaskarbiają sobie rzesze czytelników. Jednakże jak do tego wszystkiego ma się kwestia kontrowersyjności?. Z jednej strony kusi, przyciąga, z drugiej odpycha, chyba zależne jest to od naszej moralności, granic tolerancji oraz ogólnego gustu. Jednak taka powieść nie pozostawia nikogo obojętnym. Twórczość pana Ziemiańskiego należy do tych kontrowersyjnych, lubi zaskakiwać i szokować swych czytelników.

Pierwszy tom „Achai” wywołał burzę opinii, a oceny rozlokowały się na dwóch przeciwstawnych biegunach. Zarówno rację mieli ci, którzy krytykowali autora za zbytnią brutalność ocierającą się o sadyzm, za bardzo wulgarny język, zbytnio seksistowskie podejście do kobiet oraz nadmierne znęcanie się nad główną bohaterką. Jednakże osoby wychwalające powieść pod niebiosa też posiadają swe racje – dynamicznie rozwijająca się fabuła, dobrze scharakteryzowane postaci, odpowiednio dopracowane sceny walki, dobrana ilość magii i tajemnicy, interesująco wykreowany świat. Oceniając daną powieść powinniśmy zastosować system wagi. Na jednej szali położyć to co złe, odpychające w powieści, natomiast na drugiej szali to co nas zauroczyło. Moim zdaniem ocena pierwszego tomu powinna być wypośrodkowana, gdyż obie szale się równoważą lub prawie się równoważą. Jak sytuacja wygląda w przypadku drugiego tomu? Sądzę, że ocena też będzie podobna, gdyż autor postarał się poprawić to co kuło w oczy czytelników w poprzednim tomie, ale troszkę zubożył to co było dobre.

Troszkę fabularnie. Po uratowaniu księcia Siriusa z rąk Zakonu Achaja trafia do Arkach, małego i jedynego znanego jej wolnego kraju. Silna i piękna dziewczyna szybko znajduje pracę w górach jako parobek. Los chce że przez zbieg okoliczności trafia do armii Arkach, słynącej z tego, iż tworzą ją same dziewczyny. Mimo, że znów jest w wojsku, Achaja odnajduje się tam i jako szermierz natchniony szybko zdobywa uznanie oraz przyjaźń. Jednak wszystko co dobre szybko się kończy...

Tom drugi Achai zaczyna się tam, gdzie skończył tom pierwszy. Rzeczą zrozumiałą jest, że związku z tym wymagana jest znajomość wcześniejszych przygód naszych bohaterów. W poprzedniej recenzji zastanawiałem się dlaczego autor tak zatytułował cały cykl skoro tak naprawdę mieliśmy do czynienia z triumwiratem bohaterów, czyli tytułową Achają, czarodziejem Meredithem oraz Zaanem wraz z Siriusem, przy czym ten pierwszy grał główną rolę. Tom drugi daje nam odpowiedź na pytanie o tytuł całego cyklu, gdyż prawie w całości poświęcony jest Achai. Jednakże autor czyni to kosztem pozostałych, wcześniej wspomnianych bohaterów, co obniża ocenę powieści. Zaan i Sirius otrzymali troszkę więcej miejsca w drugim tom, lecz czytelnik nie ma możliwości obserwacji tworzenia przez nich sieci spisków, intryg, lawirowania między wrogami a przyjaciółmi, a jedynie końcowy efekt ich działań wraz z zapowiedzią większej intrygi. W przypadku Mereditha autor potraktował go po macoszemu. Dwa rozdziały poświęcone jedynie przypomnieniu wiadomości jakich dowiedział się czytelnik w poprzednim tomie tudzież przybliżenie natury tajemniczych Ziemców są niewystarczające w stosunku do tej postaci. Owszem jak to ma miejsce w wielowątkowych powieściach autor wpuszcza na scenę nowe postaci, lecz przerzucenie na boczny tor głównych bynajmniej nie służy powieści.

Jednym słowem drugi tom cyklu jest o Achai i dla Achai. Spotyka ją cała masa kompletnie nieprzewidywalnych wydarzeń, dziewczyna podejmuje dość niespodziewane dla czytelnika decyzje, które, po zastanowieniu, przeczytaniu kilku następnych kartek, wydają się być uzasadnione i bardzo słuszne. Pierwszy tom był drogą w dół naszej bohaterki. Wraz z kolejnymi stronami autor coraz bardziej ją upadlał oraz poniżał. Czytelnik sądził, że nie może ona jeszcze bardziej upaść lecz kolejne rozdziały niszczyły jego myślenie. W przypadku tomu drugiego sytuacja jest odwrotna, nasza bohaterka powoli pnie się do góry, zdobywając kolejne stopnie wojskowe. Jednakże autor bynajmniej nie ułatwia jej zadania, rzucając kolejne kłody pod nogi.

Atutem powieści są także postacie. Czytelnik zżywa się z nimi, ich losy nie są dla niego obojętne. Wielka w tym zasługa autora, że niektóre postacie lubimy, innych zaś, delikatnie mówiąc, sympatią darzyć się nie da. Sami bowiem wiecie, że zupełnie inaczej czyta się powieść, gdy ma się jakiś stosunek do bohaterów, przy czym nie musi to być jakaś ściśle określona relacja. Wtedy czegoś się oczekuje, czasem nawet żąda, by autor na następnych stronach wyciągnął bohatera z opresji lub pomógł mu w końcu zamiast rzucać kłody pod nogi. I autor to robi. Choć, tu trzeba uczciwie przyznać, nie szafuje nadmiernie tym środkiem, dzięki czemu czytelnik unika frustracji, a przede wszystkim znużenia ciągłym popadaniem bohatera w kłopoty i rozmaite, udane bądź nie, próby go z nich wyciągnięcia. Chociaż czasami sytuacje, z których obronną ręką wychodzi nasza bohaterka są tak niesamowite nawet jak na fantasy, że trzeba po prostu przymrużyć oczy. Jedynie wprowadzenie wojowników-kotów nawet z przymrużeniem oka wedle mojej opinii zbytnio nie licuje z całym kształtem powieści, można troszkę odnieść wrażenie, że autor nie wiedział jak dalej wyciągnąć z opresji Achaję, więc wykorzystał pierwsze co przyszło mu do głowy.

Pomysł na stworzenie armii złożonej jedynie z samych kobiet jest rzeczą nowatorską w świecie literackim. Owszem autor podszedł w tej kwestii seksitowsko, lecz przygody jakie przeżywają powinny rekompensować ten mankament. Sceny walki oraz bitwy są bardzo dopracowane przez co czytelnik może bardziej przeżywać przebieg fabuły. Jednakże żeby nie było tak różowo – nie obyło się bez scen przegadanych, nic nie wnoszących, wyciągania z niektórych czegoś, czego w nich nie ma oraz przeciąganych opisów.

Ostatnia kwestia dotyczy trzech najbardziej zarzucanych kontrowersji w poprzednim tomie. Brutalność, owszem krwawych scen nie brakuje, lecz tym razem autor zrezygnował z sadystycznego poniżania bohaterów. Seksizm oraz stosunek do kobiet. Wszak seksistowskiego podejścia do kobiet w tym tomie nie brakuje, lecz można mieć wrażenie, że jest go jakoby mniej a autor przestał traktować kobiety jako jedynie obiekt do „wychędożenia”. Aby nie co się zrekompensować autor cały ten tom poświęcił bohaterom kobiecym, czyniąc z mężczyzn postaci drugoplanowe. Ostatnią kontrowersją są przekleństwa. Przekleństwa pełnią w tekście określoną funkcję, przynajmniej na początku. Im więcej jednak ich przeczytamy, tym mniej szokują, wstrząsają. Przywykamy do nich. Tracą siłę swej ekspresji. Całe szczęście, że autor nie zwiększa stopniowo ich ilości, by ową siłę wzmocnić i godzi się z tym, że czytelnik po pewnym czasie stanie się na nie obojętny

Drodzy współczytelnicy, Ziemiański w drugim tomie wprowadza większy dynamizm zmian otaczającego bohaterów świata. Nie zmienia go wojna, nie zmienia go magia. Nie zmieniają go nawet ludzie ani bogowie. Przynajmniej nie bezpośrednio. Świat zmienia nauka. Technika wkracza w życie mieszkańców świata fantasy. Rozpoczyna się nowa era. Niby dzieje się to w tle, niby to nic takiego, tamto w sumie też mało istotne - ot, drobna ciekawostka, ale my wiemy, wiemy i nic nas nie zwiedzie, że ten świat już nie będzie taki sam, co jest pewnego rodzaju zachętą aby sprawdzić jak to się potoczy w kolejnym tomie.

Podsumowując, w przypadku drugiego tomu Achai ocenę również można wypośrodkować. To co było kontrowersyjne w pierwszym tomie autor starał się naprawić, lecz to co było dobre troszkę sknocił. Jednak tak jest z powieściami kontrowersyjnymi posiadają w sobie dwa przeciwstawne pierwiastki, które nie pozwalają być obojętnym wobec powieści. Odrzucając kontrowersje możemy dostrzec, że autor zaserwował czytelnikom interesującą powieść z wartką, dynamiczną fabułą, która zachęca aby dowiedzieć się dokąd zmierza droga niestrudzonej wojowniczki.

Droga wojowniczki

Wspólnym mianownikiem większości powieści fantasy jest możliwość przeniesienia czytelnika w wykreowany przez autora świat. Oderwanie się od rzeczywistości, zżycie się z bohaterami, przeżywanie ich wzlotów i upadków oraz przede wszystkim uczucie, że kolejnych przygód nigdy dość są wyznacznikami powieści, które zaskarbiają sobie rzesze czytelników....