Opowiadania czyta się szybko, czasami potrafią nawet wciągnąć, ale żadne tak naprawdę nie zachwyca. Książka typowa na deszczowy wieczór i to tylko jeden, bo po jednorazowym przeczytaniu, nie ma ochoty się do niej wracać.

Pierwszy utwór, który napisała p. Meyer jest hymmm... trochę naiwny? Zupełnie jakbym czytała pracę ucznia z gimnazjum i to w dodatku naprawdę przeciętnego. Całe to ,,złe nasienie", którego ambicją jest zniszczenie balu licealistów i które zaciąga się siarą, jest naprawdę dość żenujące. I w dodatku jeszcze ten cały Gabe, taki zupełnie bez wyrazu. Całkowicie bezbarwna i niewzbudzająca żadnych emocji postać. Zdecydowanie zgadzam się z większością - jest to najsłabsze z opowiadań.

Następna, Córka Likwidatora, która już nieco lepsza, wciąż jednak irytująco płytka, spowodowała, że poczułam się jakbym czytała książkę dla dzieci. Strzelanie keczupem? I to jeszcze z pistolecików na wodę? Jakbym miała osiem lat, możliwe, że by to do mnie przemówiło. Ogólnie można przeczytać, chociaż nie gwarantuję, że ambitniejsi czytelnicy nie wyrwą sobie przy okazji włosów z głowy z powodu frustracji.

Mroczny Żniwiarz, był dla mnie odskocznią po dwóch słabych opowiadaniach i czytało mi się go całkiem, całkiem. Podejrzewam jednak, że najlepszą jego zaletą był fakt, ze dwie wcześniejsze pozycje były kiepskie i przy nich każde inne wypada korzystnie. Mimo tego naiwność bohaterki, która w oklepany sposób wzbudza zazdrość w swoim partnerze z balu i w dodatku chyba nigdy nie uczestniczyła w przedszkolu w zajęciach o niezadawaniu się ze nieznajomymi. Gdyby nie fakt, że w dalszej części akcja rozwija się naprawdę ciekawie, nie zaczęłabym czytać następnych opowiadań i ominęłabym to najlepsze, które swoja drogą ma beznadziejny tytuł, ale o tym później.

Teraz nadszedł czas na magiczny bukiecik zasuszonych kwiatków. Całą tą uroczą Franke miałam cały czas ochotę uderzyć czymś ciężkim, lub chociaż wepchnąć jej do gardła rzeczone kwiatki, byleby tylko przestała mówić. Z każdym wypowiedzianym słowem bohaterka odstręcza od siebie i powoduje otwieranie się przysłowiowego noża w kieszeń. Pozytywem jest zakończenie, które podobało mi się najbardziej ze wszystkich.

No i w końcu moje ulubione opowiadanie Superdziewczyny nie płaczą. Postaci co prawda są płytkie i dość płasko zarysowane, ale za to dużo w nim humoru, jest lekkie i z przyjemnością się je czyta. Sama Miranda przez swoją niezdarność wzbudza sympatię i naprawdę były momenty, w których śmiałam się na głos, chociażby jej rozmowa na balu z Willem. Dlatego naprawdę nie ma co patrzeć na nieudane tłumaczenie tytułu, bo jest to jedyne opowiadanie, które naprawdę warto przeczytać w całym tym zbiorze.

Opowiadania czyta się szybko, czasami potrafią nawet wciągnąć, ale żadne tak naprawdę nie zachwyca. Książka typowa na deszczowy wieczór i to tylko jeden, bo po jednorazowym przeczytaniu, nie ma ochoty się do niej wracać.

Pierwszy utwór, który napisała p. Meyer jest hymmm... trochę naiwny? Zupełnie jakbym czytała pracę ucznia z gimnazjum i to w dodatku naprawdę...