Zazwyczaj alergicznie reaguję na wszystko obdarzone etykietką kultowego, ale mój stosunek do twórczości Dicka jest szczególny, bo doskonale pamiętam, jak zachwycałem się nią w czasach licealnych. Doskonałość pamięci odnosi się wszelako jedynie do faktu zachwytu, nie do jego szczegółowych przyczyn, toteż postanowiłem ją sobie nieco odświeżyć.
No i mam zgryz. Na szczęście lubię mieć tego rodzaju ambiwalentne zgryzy, napady ciepła poprzetykane zimnymi dreszczami. Można się bowiem zachwycać wykreowanym przez Dicka światem, interesującym i dość spójnym, można podążać jego śladem i tropić relacje pomiędzy aż trzema rzeczywistościami, przykładać przeżycia bohaterów "Człowieka z Wysokiego Zamku" do własnych doświadczeń i nieuchronnie zastanawiać się, co tak naprawdę jest realne i czy postrzegane przez nas nieścisłości to wystające zza fasady rzeczywistości szwy, czy też zaburzenia naszej niedoskonałej percepcji wywołane zmianami w mózgu. Z drugiej jednak strony, wydaje się, że autor nie wnika w ten świat za głęboko, prześlizgując się po jego powierzchni w pogoni za sensacyjną akcją i z rzadka zatrzymując wzrok na jakimś szczególe. Irytujące są również serwowane w nimbie mądrości newage'owe wstawki, psychologicznie uzasadnione kryzysem zachodniej cywilizacji, ale dziś brzmiące cokolwiek infantylnie.
Dziś postrzegam zatem "Człowieka" raczej jako zdezaktualizowaną ciekawostkę, może nie aż tej miary, co nazwanie Dicka Dostojewskim literatury science fiction na okładce mojego wydania powieści.

Zazwyczaj alergicznie reaguję na wszystko obdarzone etykietką kultowego, ale mój stosunek do twórczości Dicka jest szczególny, bo doskonale pamiętam, jak zachwycałem się nią w czasach licealnych. Doskonałość pamięci odnosi się wszelako jedynie do faktu zachwytu, nie do jego szczegółowych przyczyn, toteż postanowiłem ją sobie nieco odświeżyć.
No i mam zgryz. Na szczęście...