Przeczytałam i mam problem ze sformułowaniem, co o niej sądzę. Faktem jest, że wciągnęła mnie ogromnie, ale w pewnym momencie chciałam, żeby już się skończyła (co nie jest tożsame z chęcią przerwania czytania!) Podobało mi się nowe wcielenie Wolanda i motyw zaprzedania duszy, ale czy w tym była głębsza myśl poza konstruowaniem sensacyjnych wątków? Może była, ale ja jej nie odczytałam... Język niezaprzeczalnie piękny, już od pierwszych zdań, co dzisiaj nie jest regułą, ale może jednak jest to rzeczywiście literatura "rozrywkowa" i ma rację Wojciech zdejmując ją z piedestału. Trochę nieprzekonujący ten główny bohater - niby wszyscy mają go nie lubić, ale za co, nie wiemy. Taki sobie skromny, bez szczególnego wykształcenia dziennikarz, a większego wrażenia nie czyni na nim ścielący się, gdzie stąpnie, trup. Do tego sam zaczyna zabijać z dużą skutecznością. A jaki romantyczny: dramatycznie zniósł ślub ukochanej, ale jej śmierć to jakby lżej... Czepiam się, ale mam mętlik w głowie po przeczytaniu. I tak oceniam na bdb, bo "ciągnęło mnie" na kanapę do książki.

Przeczytałam i mam problem ze sformułowaniem, co o niej sądzę. Faktem jest, że wciągnęła mnie ogromnie, ale w pewnym momencie chciałam, żeby już się skończyła (co nie jest tożsame z chęcią przerwania czytania!) Podobało mi się nowe wcielenie Wolanda i motyw zaprzedania duszy, ale czy w tym była głębsza myśl poza konstruowaniem sensacyjnych wątków? Może była, ale ja jej nie...