To piąta już z kolei powieść Zafona, po którą sięgnęłam i niezmiennie urzeka mnie JĘZYK, jakim posługuje się autor. Wiem, że częściowo to zasługa dobrego tłumacza, ale gdyby oryginał nie był dobry, to jak to się mówi "z pustego i Salomon by nie nalał".

Nie raz i nie dwa spotkałam się z zarzutem, jakoby Zafon pisał wszystkie książki na "jedno kopyto". Ja wolę to nazywać jego STYLEM. Dostajesz samą treść bez okładek, czytasz i od razu wiesz, że to dzieło Zafona. Chyba każdy autor chciałby być rozpoznawalny, a jednak nie każdy jest. Zafonowi się udało.

Do niewątpliwych zalet należy fakt, że "Gra anioła" to od początku do końca OPOWIEŚĆ. O kimś, o czymś, pewna historia. Nie znajdziemy w niej rozwlekłych opisów otoczenia, przydługich rozmyślań ani jakichś pseudofilozoficznych wywodów bohatera-narratora. Autor zawarł w niej wyłącznie to, co jest niezbędne do zrozumienia historii i ujrzenia jej oczyma wyobraźni.

Poza tym, mimo że "Gra anioła" opowiada historię całkiem nierealną, to jednak ta nierealność nie kłuje w oczy, nie razi kiczowatą pseudotajemniczością. Autor nie próbuje w żaden sposób tłumaczyć pochodzenia pana Corellego i natury całej intrygi, co najwyżej daje subtelne aluzje, zostawiając ich interpretację Czytelnikowi. Przez chwilę bałam się, że ta Wiedźma z Somorrostro wyśpiewa całą prawdę (często autorzy wciskają takie wylewne postaci na ostatnich stronach książek), ale na szczęście tego nie zrobiła. Uff!

Nie przekonuje mnie natomiast ten Cmentarz Zapomnianych Książek, który wydaje się być wciśnięty na siłę. Równie dobrze David mógł znaleźć Lux Aeterna w jakimkolwiek innym miejscu i może miałoby to większy sens. Nie bardzo też widzę uzasadnienie dla pojawienia się postaci matki Davida, która zupełnie nic nie wnosi do fabuły. Stąd tylko osiem gwiazdek.

To piąta już z kolei powieść Zafona, po którą sięgnęłam i niezmiennie urzeka mnie JĘZYK, jakim posługuje się autor. Wiem, że częściowo to zasługa dobrego tłumacza, ale gdyby oryginał nie był dobry, to jak to się mówi "z pustego i Salomon by nie nalał".

Nie raz i nie dwa spotkałam się z zarzutem, jakoby Zafon pisał wszystkie książki na "jedno kopyto". Ja wolę to nazywać...