Muszę przyznać, że przez pierwsze lata od pojawienia się książki na polskim rynku, unikałam jej jak diabeł święconej wody. Wokół mnie krążyło tyle osób z wypisanym na ustach "koniecznie przeczytaj", że jak na złość nie chciałam wogóle na nią patrzeć. Tak się złożyło, że zarówno ta książka, jak i "Gra Anioła" oraz "Więzień nieba" znalazły się podstępnie na mojej półce, jako otrzymany prezent. Przeleżały 6 miesięcy nietknięte.

Książi zwykle czytam w drodze do pracy (ok. 1 godz. w jedną stronę). Przed miesiącem wrzuciłam do torebki "Cień wiatru", nie oczekując po lekturze niczego zaskakującego. Spokojnie zajęłam miejsce pod oknem w autobusie i zaczęłam czytać. Gdyby nie to, że muszę wysiadać na ostatnim przystanku, pewnie przegapiłabym swoją stację. Bardzo dawno nie zdarzyło mie się, abym skoncentrowała się tak bardzo na danej powieści. Jako typowy wzrokowiec, umieszczam czytane historie w głowie w postaci ruchomych obrazów. Ta historia stała się jednym wielkim, wyimaginowanym filmem. Autor bardzo pomagał mi w stworzeniu scenografii rozgrywających się akcji, charakterystyce postaci, nawet dźwięków i zapachów - wszystko to widziałam i czułam bardzo wyraźnie. Nieprawdopodobne przeżycie.

Na temat samego przebiegu wydarzeń nie powiem ani słowa, bo popsuję tylko przyjemność ich poznawania.

Muszę przyznać, że przez pierwsze lata od pojawienia się książki na polskim rynku, unikałam jej jak diabeł święconej wody. Wokół mnie krążyło tyle osób z wypisanym na ustach "koniecznie przeczytaj", że jak na złość nie chciałam wogóle na nią patrzeć. Tak się złożyło, że zarówno ta książka, jak i "Gra Anioła" oraz "Więzień nieba" znalazły się podstępnie na mojej półce, jako...