Uwielbiam Lackberg. Odpowiada mi styl pisania Horsta. Literatura skandynawska jest u mnie na najwyższej półce (Majgull Axelsson, Anne B. Ragde, Herbjorg Wassmo). Zachęcona japońską rekomendacją postanowiłam sprawdzić czy cesarz japońskiego kryminału jest w stanie rzucić, choćby mały cień, na dobrze znaną skandynawską prozę z dreszczykiem. Tetsuya Honda „Przeczucie”. Do rzeczy.

Na samym początku otrzymujemy rozpiskę policyjnych bohaterów występujących w książce. Przyznaję ułatwiło mi to czytanie, za nic nie mogłam zapamiętać tych wszystkich ichnich imion. Część pierwsza rozpoczyna się wyrwanym z kontekstu i nieumiejscowionym w czasie mrocznym fragmentem o trudnym dzieciństwie. Dalej jest łatwiej i przyjemniej, choć trup pojawia się bardzo szybko.

Młoda i ambitna pani komisarz Reiko Himekawa stara się rozwikłać zagadkę owiniętych w niebieską folię i porzuconych w żywopłocie jednej z tokijskich dzielnic zwłok. Przeczucie i analiza, wyznacznikiem działania. Akcja biegnie wartko, dorzucając do worka kolejne elementy układanki. Liczba trupów się zwiększa. I… Nic. Nie ma efektu WOW. Jest to po prostu kolejna kryminalna historia.

Czyta się łatwo i szybko. Historia realna, choć mało prawdopodobna żeby mogą się zdarzyć. Śledztwo prowadzone szybko i sprawnie, nie zawsze rozwiązanie podawane jest na tacy. Jedyne, co irytuje to pisane kursywą przemyślenia pani komisarz. Jak dla mnie zupełnie zbędne, nie wnoszą nic nowego a są jedynie podsumowaniem wcześniejszego akapitu (czytam=rozumiem, czyż nie?). U Lackberg życie prywatne Eriki Falck i Patrika Hedströma świetnie wplata się w tok prowadzonego śledztwa, stanowi dla niego tło. Czytając nie tylko czeka się z wypiekami na twarzy na rozwiązanie zagadki, ale też mocno trzyma się kciuki za dobre prywatne życie bohaterów. U Hondy tego zabrakło. „Wstawki” prywatne są naciągane, relacje płytkie, trochę wieje nudą.

Finał bez fajerwerków. Choć przyznaję, zaskoczyło mnie KTO jest tym złym. Miła lektura, choć jak dla mnie nie najwyższych lotów. Przygoda z „Przeczuciem” okazała się małym obłoczkiem na tle Skandynawów.

Uwielbiam Lackberg. Odpowiada mi styl pisania Horsta. Literatura skandynawska jest u mnie na najwyższej półce (Majgull Axelsson, Anne B. Ragde, Herbjorg Wassmo). Zachęcona japońską rekomendacją postanowiłam sprawdzić czy cesarz japońskiego kryminału jest w stanie rzucić, choćby mały cień, na dobrze znaną skandynawską prozę z dreszczykiem. Tetsuya Honda „Przeczucie”. Do...