Ta książka dała mi więcej wiedzy o Korei Północnej niż kilkanaście obejrzanych filmów dokumentalnych o tym kraju. Dlatego polecam ją wszystkim zainteresowanym tematem, mimo że nie traktuję każdego opisanego przeżycia jako w 100% prawdziwego. Autorka utrzymuje się z tego, ze jest uciekinierką więc jak wielu uciekinierów może kolorować rzeczywistość, co jest jej czasem zarzucane. Ale nie każdy pojedynczy fakt jest tu ważny lecz ich suma, ogólny obraz rzeczywistości.
Książka podzielona jest na 3 porównywalne objętościowo części (Korea Północna, Chiny, Korea Południowa).
Życie w Korei Północnej opisane jest z punktu widzenia dziecka (autorka uciekła z kraju w wieku 12 czy 13 lat). Relacja dziecka zawsze jest mniej dokładna niż osoby dorosłej, jednak niewątpliwie ma moc silnego oddziaływania na odbiorcę. Ciekawym jest również to, że autorka przedstawia nam po części życie wśród południowokoreańskich "bogaczy" (w małych miastach bogaczem jest ten, co raz na rok zje cząstkę pomarańczy, czy jajko ale ma dużo ryżu).
Również, a może nawet i ciekawszy, jest los uciekinierów w Chinach. Kiedy część koreańska skończyła się już po około 100 stronach byłam zła, ale potem okazało się, że życie w Chinach było nie mniej interesujące niż w Korei. Dostałam w tej części świetną relację o handlu ludźmi, świecie przestępców, zarabiających na sprzedaży kobiet itp.
Część ostatnia, czyli życie w Korei Południowej również czytało mi się niezwykle przyjemne, ponieważ po raz pierwszy zapoznałam się z tematem programu południowokoreańskiej pomocy dla uciekinierów z północy. Znalezienie się północnych Koreańczyków w Korei Południowej to jak podróż wehikułem czasu kilkadziesiąt lat wstecz i "Goście goście bis" (trzeba im założyć konto w banku, nauczyć jego obsługi itp.).
Generalnie uważam, że książka warta jest przeczytania. Część I i II chyba lepsze od III.
Trochę przeszkadzała mi też oziębłość emocjonalna autorki. Książka jest bardzo formalna, jakby napisana przez robota. Mamy suche obrazy, nie pomalowane emocjami. Ale to efekt reżimu północnokoreańskiego, okrucieństwa, doświadczeń w przeszłości; a być może też koloryzowania... Ciężko ujmować jednak powyższe jako zarzut. Cierpienie czasem zamyka emocjonalnie, a proza życia zmusza do pisania ciekawie. Prawdziwości każdego faktu i tak nie jestem w stanie rozstrzygnąć. Nawet jednak, gdyby dużo rzeczy stanowiło przeżycia innych osób, to i tak uważam książkę za dobrą i wartą przeczytania.
I na koniec: podziwiam protestantów, zaangażowanych w pomoc Koreańczykom w ucieczce z Chin. Nie wiedziałam, że kościoły protestanckie robią w tym zakresie tak wiele i tak dużo ryzykują dla dobra nieznanych osób.

Ta książka dała mi więcej wiedzy o Korei Północnej niż kilkanaście obejrzanych filmów dokumentalnych o tym kraju. Dlatego polecam ją wszystkim zainteresowanym tematem, mimo że nie traktuję każdego opisanego przeżycia jako w 100% prawdziwego. Autorka utrzymuje się z tego, ze jest uciekinierką więc jak wielu uciekinierów może kolorować rzeczywistość, co jest jej czasem...