Kolejny tom wspomnień uciekinierki z Korei Północnej, która przeszła przez trzy kręgi piekła: najpierw straszliwa nędza i głód w ojczyźnie, potem gehenna kobiety bez żadnych praw w Chinach, i wreszcie bardzo trudne przystosowywanie się do zachodniego trybu życia w Korei Południowej. Książka po raz kolejny pokazuje, że komunistyczny raj jest w rzeczywistości straszliwym piekłem. Przejmująca lektura.

Z okładki patrzy na nas niewinna, dziewczęca twarz, a autorka wspomnień w wieku 21 lat, przeżyła więcej niż zdecydowana ilość ludzi przez cały żywot. Urodziła się w roku 1993, gdy gospodarka kraju się załamała, zaczął się głód, korupcja, przemyt. A miała dzieciństwo naznaczone przede wszystkim straszliwą nędzą: „W 2002 roku robotnicy zarabiali średnio dwa tysiące czterysta wonów miesięcznie, czyli około dwóch dolarów amerykańskich po czarnorynkowym kursie. Nie można było za to kupić nawet pięciu kilogramów taniego zboża, a ceny stale wzrastały.” Poza tym ciągłe braki prądu: „Ponieważ w naszym osiedlu rzadko włączano elektryczność, po zapaleniu się świateł ludzie byli tak szczęśliwi, że śpiewali, klaskali i krzyczeli. Świętowaliśmy pojawienie się prądu nawet w środku nocy.” A przede wszystkim straszliwym głód: „W wolnym świecie dzieci marzą o tym, kim chcą zostać, gdy dorosną; zastanawiają się, jak wykorzystają swoje zdolności. Kiedy miałam cztery lub pięć lat, marzyłam tylko o jednym: kupić tyle chleba, ile chcę, i zjeść do ostatniego okruszka. Głodny człowiek myśli wyłącznie o jedzeniu.” I jeszcze ciekawostka: z powodu załamania produkcji w przemyśle nawozów sztucznych: „władze postanowiły zastąpić nawozy sztuczne miejscowym, odnawialnym substytutem: ludzkimi i zwierzęcymi odchodami. Każdy robotnik i uczeń miał normę do wykonania.”

Autorka z matką postanowiły uciec z tego piekła do Chin, ale tam wpadły w inne piekło: czarnego rynku w którym uciekinierki, nie mające żadnych praw, sprzedawane były jako żony chińskim wieśniakom, z reguły upośledzonym fizycznie lub umysłowo, w praktyce stawały się niewolnicami. Poza tym masowo gwałcone przez pośredników ucieczki, często stawały się prostytutkami.

Dlatego przeżycia autorki w Chinach, do których uciekła jako 13-latka, też są potworne. To jakby zejście do dolnych kręgów piekła: przemoc seksualna, niepewność jutra, ciągły strach przed deportacją do Korei Płn. na pewną śmierć, itd. Ale i tak wolała ten los od piekła ojczyzny, bo w Chinach mogła się chociaż najeść do syta.

Trzeci krąg to Korea Południowa, do której autorka wreszcie dotarła, po wielkich i trudnych przygodach. Tam uchodźcy z Korei Płn. przechodzą długi i trudny proces asymilacji: nie wiedzą nic o otaczającym świecie, muszą się uczyć najprostszych czynności, jak zrobić zakupy, jak korzystać z bankomatu itd. A i tak są traktowani przez miejscowych jak pariasi.

Były już zarzuty, że autorka koloryzuje, może i tak, ale podstawowa prawda o potwornościach reżimu jest niepodważalna. Wstrząsająca to książka, kolejne świadectwo tego, że komunistyczny raj jest w praktyce piekłem na ziemi z którego trzeba uciekać za wszelką cenę.

Kolejny tom wspomnień uciekinierki z Korei Północnej, która przeszła przez trzy kręgi piekła: najpierw straszliwa nędza i głód w ojczyźnie, potem gehenna kobiety bez żadnych praw w Chinach, i wreszcie bardzo trudne przystosowywanie się do zachodniego trybu życia w Korei Południowej. Książka po raz kolejny pokazuje, że komunistyczny raj jest w rzeczywistości straszliwym...