Nowy Jork i socjeta. To połączenie brzmi jak stworzone dla siebie. Wielkie Jabłko choć ma wiele oblicz, to jednym z tych najbardziej znanych i jaskrawych jest życie jego śmietanki towarzyskiej. Największych z największych, crème de la crème, do którego przebić się jest dla wielu pragnieniem życia. Rzadko kiedy spełnionym, ale jeśli się uda, zapiera się rękoma i nogami, by nie zostać odrzuconym niczym nieudany przeszczep.

Tak, to fascynująca brutalność, w której rozlew krwi zastępuje posoka plotek. Słowa i pomówienia kłują jak najbardziej hartowane ostrza, zaś promienne uśmiechy skrywają w sobie życzenie rychłego i bolesnego upadku. Sama słodycz, musicie to przyznać. Jednakże nawet na takim grząskim i niebezpiecznym terenie może rozkwitnąć coś wyjątkowego. Niespotykany okaz prawdziwej przyjaźni, na który nie można sobie w tym środowisku pozwolić. Truman Capote i Babe Paley, cud natury.

Właśnie ta relacja staje się zarzewiem fabularyzowanej opowieści Melanie Benjamin. Więź czy może nawet dokładniej rzecz ujmując – platoniczna miłość, która połączyła wybitnego literata i żonę potentata medialnego. Stała się ona jakże wdzięcznym pretekstem do portretu socjety lat 50. i jej późniejszych przemian. Ukazaniem codziennego życia w wyższych sferach i poszukiwanych mimowolnie skrawków normalności.

W wykreowaną przez autorkę rzeczywistość zwątpić nie sposób. Od pierwszej rozmowy, początkowych opisów, czuć z czym ma się do czynienia. Wsiąka się w ten świat momentalnie, bez zbędnych przygotowań. To skok na głęboką wodę, podczas którego stajemy się jednym, niemym łabędziem z piątej alei. Nie jesteśmy obcym ciałem wchodzącym z brudnymi butami za próg, lecz stajemy się częścią całego przedstawienia, które zdaje się być na wyciągnięcie ręki.

Doprawdy podziwiam jakże zaciera się tutaj granica między prawdą a fikcją. Będąc szczerym, gdybym wcześniej nie zdawał sobie z tego sprawy, wziąłbym to pieczołowitą biografię jedynie ubraną w formę powieści. Tymczasem to wyczucie i wspaniały zmysł Benjamin sprawia, że wyczuć w tej relacji fałsz ociera się o niemożliwość. Jakże ona czuje uczucia swoich bohaterów, ich lęki, pragnienia i przemyślenia, jakąż wspaniałą wiwisekcją ich emocji się popisuje!

Szczególnie widać to właśnie w rdzeniu, czyli porozumieniu dusz Trumana i Babe. W ich opowieściach, wzajemnych wyznaniach, gestach jakie sobie ofiarują. W tym wszystkim jest napięcie, ulotność, trudna do opisania fascynacja. Otoczeni przez ten splendor i blichtr, tylko razem są w stanie stworzyć jakiekolwiek pozory trwałości. Bliskości i zrozumienia, szczerości, której tak brakuje w codziennych lunchach, spotkaniach czy imprezach.

„Łabędzie z piątej alei” działają niczym literacki wehikuł czasu, dzięki któremu przeczytać, tożsame jest z zobaczyć i dotknąć. Portret śmietanki towarzyskiej wespół z relacją Paley-Capote tworzy fascynujący mariaż wzniosłości i upadku. To nie tylko ciekawy obraz okresu z epoki, ale smakowita i wielowątkowa opowieść, która porywa do tańca i nie pozwala zejść z parkietu aż do ostatnich taktów orkiestry.

Patryk Rzemyszkiewicz