Zacznijmy jak zawsze, od początku :) Oczywiście zaintrygowała mnie okładka, a zwłaszcza jej gra kolorów, sam pomysł, ale także tytuł jaki na niej ujrzałam, oraz to co przeczytałam na jej czwartej stronie. Cóż, od pierwszego zachwytu była już krótka droga do sięgnięcia po dzieło Agnieszki Pietrzyk!

Motyw polowania na ludzi był wielokrotnie przerabiany w amerykańskich filmach sensacyjnych, u nas w kraju niekoniecznie, żeby nie powiedzieć... wcale, ale to i tak postawiło przed autorką duże wyzwanie. Jak sobie poradziła? O tym potem, póki co chciałabym opowiedzieć Wam co nieco o samej treści, ale nie za dużo :) Zora i Niedźwiedź. Ona, z pochodzenia Cyganka, była więźniarka, mówiąc krótko: przyciąga kłopoty jak magnes. On, zgodnie z ksywą mężczyzna silny, były policjant, a właściwie były skorumpowany policjant, obecnie przykładny mąż i ojciec. Niezły duecik, prawda? Jednak tych dwoje łączy szczera przyjaźń, jedno za drugim skoczyłoby w ogień. Na gruncie zawodowym są wspólnikami lokalnej strzelnicy, poza godzinami pracy organizują polowania na... ludzi. Wszystko idzie jak po maśle, jednak poukładane życie Niedźwiedzia buzy podejrzenie własnej żony, Pauliny o romans z niejakim Sebastianem Dyzmą. Mężczyzna prosi Zorę by uwiodła jegomościa. Plan - jak zawsze w ich przypadku - się udaje, wkrótce kobieta wychodzi za mąż za rzekomego kochanka żony wspólnika. Pojawia się jednak kolejny problem, Zora ma przeczucie, że coś jest nie tak, że opuściła ją dobra passa. Czy słusznie? Kto w tej historii jest prawdziwym myśliwym, a kto zwierzyną??? Ciekawi? W takim razie nie pozostaje Wam nic innego jak zagłębić się w lekturze!

Tym, którzy nie są do końca przekonani podsuwam małą podpowiedź w postaci plusów i minusów:

+ wyraziści bohaterowie, których można lubić, albo nie. Zora i Niedźwiedź tworzą niezwykle zgrany duet, niemal wzorzec szczerej, prawdziwej przyjaźni, choć ich mniej legalna profesja sprawia, że można mieć wobec nich mieszane uczucia. Jeśli chodzi o Dyzmę rozsiewa on wobec siebie aurę tajemniczości, co jest domeną ludzi związanych ze sztuką, a co przywodzi na myśl jakiegoś trupa w szafie. Na pewno podoba mi się sposób w jaki autorka prezentuje stworzone przez siebie postacie, przedstawia nam ich w różnym świetle, niejednoznacznie, tym samym zostawiając nam wybór jeśli chodzi o ich ocenę. Duży plus!
+ prowadzenie akcji, różnorodność wątków, więcej niż jeden główny bohater, nagłe zwroty akcji, a na koniec wielkie boom! To wszystko jest ze sobą ściśle związane, dzięki czemu czytelnikowi ciężko będzie się oderwać od tejże książki. Mamy tu motyw zbrodni, przyjaźni, miłości... wchodzimy w zakamarki ludzkiej psychiki... ocieramy się tematyką o ludzką moralność, rozgraniczenie dobra i zła, ale także przemiany człowieka, jakby nie było procesu niezwykle skomplikowanego.
+ nastrojowość, autorka pobudza nasze zmysły, pisze w sposób, który ma wywołać określone emocje, ale jednocześnie ich nie narzucić. Jeśli chodzi o ten gatunek, zdarza się to niezwykle rzadko.
+ zrównanie dwóch pozornie różnych światów, Elbląga i Las Vegas, co może wydać się śmieszne, ale tylko na pozór. Co mogłoby łączyć oba miasta? Wszędzie, ale to wszędzie ludzie będą podążać za sławą i pieniędzmi, za wszelką cenę, po trupach do celu. Osobiście spodobał mi się ten zabieg!

- rozwiązanie niektórych wątków, a właściwie jednego nieco mnie zaskoczyło, nie pasowało do całości, nie do końca jest też dla mnie zrozumiałe. Nie chcę zdradzić o którą sytuację mi chodzi, ponieważ byłoby to spojlerem, więc ujmę to tak: zastanawia mnie decyzja jednej postaci, która pojawia się pod sam koniec powieści, a której działanie ma wpływ na to jak zakończy się ta historia. Osobiście spodziewałam się wyjaśnienia, albo bardziej spektakularnego rozwiązania, ale cóż, nie można mieć wszystkiego :)

Wracając do pytania jak poradziła sobie Agnieszka Pietrzyk odpowiadam: bardzo dobrze! Książkę czytało mi się szybko, z zaciekawieniem i dużą przyjemnością, tak więc gorąco ją Wam polecam!

Zacznijmy jak zawsze, od początku :) Oczywiście zaintrygowała mnie okładka, a zwłaszcza jej gra kolorów, sam pomysł, ale także tytuł jaki na niej ujrzałam, oraz to co przeczytałam na jej czwartej stronie. Cóż, od pierwszego zachwytu była już krótka droga do sięgnięcia po dzieło Agnieszki Pietrzyk!

Motyw polowania na ludzi był wielokrotnie przerabiany w amerykańskich...