„Nigdy ci nie wybaczę!“‚ krzyczałam do niego tamtego wieczoru. Zrobiłam mu to samo co on mnie. Oboje staliśmy się ofiarami brutalnego pasma bólu, nieufności, zemsty.

„Bez uczuć“ to trzymająca w napięciu powieść obyczajowa o utraconej młodzieńczej miłości, zemście i dążeniu do przebaczenia.

Nie jest to takie same arcydzieło jak ,,Przeminęło z wiatrem“, książka nie jest tak samo zabawna jak „Duma i uprzedzenie“, wątek kryminalny nie dorównuje tym z powieści Anne Perry i trudno mi jeszcze odpowiedzieć na pytanie, kogo wolę czytać: Nicholasa Sparksa czy Mię Sheridan? Nie ulega jednak wątpliwości, że jest to bardzo przyjemna lektura, z która zasiedziałam się do trzeciej w nocy.

Wahałam się między oceną dobrą, a bardzo dobrą. Wybieram ocenę bardzo dobrą, bo dawno już nie spędziłam nocy na czytaniu, a tu proszę.

Główną zaletą powieści jest narracja pierwszoosobowa, która pozwala nam śledzić wydarzenia z punktu widzenia zaledwie Lydii, jak i Brogana. Dzięki niej lepiej poznajemy uczucia naszych bohaterów, osobiście bardziej się z nimi zżyłam. Czasami narracja wprowadza istny zamęt w głowie: w punkcie kulminacyjnym powieści zastanawiałam się, czy naprawdę mogę polegać na Broganie jako narratorze.

Podobał mi się także główny bohater, który z pochodzenia jest Irlandczykiem i od czasu do czasu mówił do Lydii po gaelicku. Było to cholernie urocze!

Podobały mi się także sceny erotyczne w powieści. Było ich może z cztery, czyli tyle, ile trzeba. Bez niekończońcych się porównań, bez zbędnego patosu, bez herezji jak u Pani James, bez zbędnego idealizowania bohatera, czy relacji pan-służebnica.

Znalazłam też pewne małe smaczki:
1) Lydia ma na nazwisko „de Havilland“, czyli nosi takie same nazwisko jak odtwórczyni roli Melanie w „Przeminęło z wiatrem“, Olivia de Havilland.
2) Scena, w której Fionn i siostra Brogana namawiają Lydię do wyprowadzenia Brogana z równowagi podczas kolacji przypomina scenę z powieści Judith McNaught ,,Whitney, moja miłość“, gdzie Steven Westmoreland namawia Whitney do zrobienia tego samego z jej bratem.
3) Moment, w którym Fionn i Brogan wychodzą z budynku, by się pobić przypomina mi podobną scenę z „Dziennika Bridget Jones“, gdzie Colin Firth i Hugh Grant tarzają się w śniegu.
Cóż, może się mylę, ale miło było przypomnieć sobie te chwile.

Mam też pewne małe zastrzeżenia co do tłumaczenia. Gdy bohater proponuje obejrzenie filmu w telewizji, Lydia odpowiada „Brzmi dobrze“. Wydawało mi się to trochę dziwne. Nawej jeśli w wersji angielskiej widniało „Sounds great/good/nice", myślę, że tłumacz mógł się pokusić o „Czemu nie?", albo „Z przyjemnością“.

„Nigdy ci nie wybaczę!“‚ krzyczałam do niego tamtego wieczoru. Zrobiłam mu to samo co on mnie. Oboje staliśmy się ofiarami brutalnego pasma bólu, nieufności, zemsty.

„Bez uczuć“ to trzymająca w napięciu powieść obyczajowa o utraconej młodzieńczej miłości, zemście i dążeniu do przebaczenia.

Nie jest to takie same arcydzieło jak ,,Przeminęło z wiatrem“, książka nie jest...