"Bułgarski bloczek" to kolejny (niestety), przegadany kryminał Joanny Chmielewskiej. Tak odbieram jej książki z ostatnich lat. Jakoś zniknęła ta wartkość akcji, krótkie dialogi, dowcip językowy i sytuacyjny.
Mamy za to rozmyte, rozwlekłe opisy, w których toną nijakie wypowiedzi bohaterów. Dwu-, trzy-stronicowe monologi wewnętrzne narratorki, kładą kryminał na obie łopatki.
Nie odczuwam już tego miłego dreszczyku kryminalnej akcji i właściwie nie wiem, czy napięcie w ogóle rośnie?

Takie przegadane kryminały trzeba czytać dwa razy. Pierwszy raz szybko, żeby się dowiedzieć kto zabił. A drugi raz powoli, żeby dostrzec i zapamiętać osoby, zdarzenia, fakty, poszlaki oraz drogę dochodzenia do prawdy.

Książka jest typowym kryminałem w stylu autorki, takim jak jej prawie wszystkie książki. Pisząc prawie wszystkie mam na myśli osobę narratorki i głównej bohaterki. Najczęściej jest nią sama autorka, ale w tej powieści tylko się tego domyślamy. Chyba nigdzie nie pada tym razem jej imię, ani nazwisko - ja tego nie dostrzegłam, dlatego użyłam słowa chyba. Wskazują na nią takie szczegóły, jak obecna również w innych powieściach praca nad tekstem (z pomocą redakcyjną młodszego pokolenia) oraz osoba Janusza, aktualnego od dłuższego czasu życiowego partnera powieściowej Joanny.

Akcja rozgrywa się współcześnie (mam na myśli czas wydania książki czyli 2003 rok), tym razem tylko na terenie Polski. Mamy tu morderstwo, kolekcje monet i znaczków oraz grupkę podejrzanych i świadków, którzy starają się urozmaicić śledztwo znikaniem, mataczeniem i fantazją fałszywych zeznań.

Jednak, chociaż to nie jest dawna Chmielewska, ja pozostaję jej wierną czytelniczką. Mam prawie wszystkie jej książki i stale do nich wracam. Zagmatwana i nieczytelna akcja przy każdej kolejnej lekturze daje wrażenie czytania nowej książki.
To też jakiś plus...

"Bułgarski bloczek" to kolejny (niestety), przegadany kryminał Joanny Chmielewskiej. Tak odbieram jej książki z ostatnich lat. Jakoś zniknęła ta wartkość akcji, krótkie dialogi, dowcip językowy i sytuacyjny.
Mamy za to rozmyte, rozwlekłe opisy, w których toną nijakie wypowiedzi bohaterów. Dwu-, trzy-stronicowe monologi wewnętrzne narratorki, kładą kryminał na obie...