Nie wiedziałąm, że faktami/zmyśleniami zżyciorysu sat Okha, polskiego Indianina, można było obdzielić kilka osób. Literacką słąwę przyniosły mu opoiieści o prerii i jej szlachtnych mieszkańcach. Oczywiście ujmuje cnoty indiańskie w romantyczne ramy i tworzy plastyczne opisy. Pisarski rozgłos zdobył w dojrzałym wieku.
Ale zacznijmy od poczatku. Tajemnicze są chociażby jego narodziny. Matka Stanisława wyruszyła śladem męża, oskarżonego o rewolucyjne zapędy i skazanego na początku XX wieku na ciężkie obozy na Syberii. Gdzieś w mrokach nocy ginie Supłatowicz senior, a żóna przeprawiła się na terytorium Indian, gdzie pośłubia indiańskiego wodza, urodziłą starszego syna i córkę, a potem równie łatwo opuściła nową rodzinę by pojawić się w wolnej Polsce.
Nie tylko musiał się szczycić swoją rdzennie amerykańską progeniturą, ale i pływał na statkach takich jak osłąwiony Batory, zaprawiajac się w przemytniczym procederze, a wcześniej w czasie wojny był partyzantem, potem nosiło go po świecie. A swoje fascynacje światem Indian, wedle własnego wybrażenia, przekuł w kilka barwnych opowieści. Choć po prawdzie trudno ustalić, czy za jego poetycka prozą dla młodzieży nie stał utalentowany Jerzy Broszkiewicz, bo wprawdzie Stanisław miał ułańską fantazję, ale czy umiałby tak cyzelować język i mieć tak wyrobiony warsztat pisarski?
Na trop wielu mistyfikacji, mniej lub bardziej prawdopodobnych anegdot wyruszył ariusz Rosiak, ceniony autor reportaży jak np. "Ziarno i krew". Skrupulatnie zbadał dostęne żródła, wytropił nieścisłości w trzech czy nawet czterech "oficjalnych" życiorysów pisarza własną ręką przez niego spisanych. Przepytał dawnych druhów z AK, kompanów ze statków, żony i potomstwo, wygrzebał notki z gazet i wyciągnął wspólne elementy. Analiza literacka powieści schodzi tutaj na dalszy plan, aczkolwiek autor stara się wyjaśnić fenomen ich popularności. bardziej ciekawiła mnie ta "ludzka" strona bohatera, jego trudny charakter, niefrasobliwośc i nieulękłość, fakt, że wspólpraca literacka z autorami widmo prędzej czy później z hukiem się kończyła. Obiecująca lektura, nie pomijajaca zasług dla ruchu przyjaciół Indian czy indiańskich zlotów w Uniejowie.

Nie wiedziałąm, że faktami/zmyśleniami zżyciorysu sat Okha, polskiego Indianina, można było obdzielić kilka osób. Literacką słąwę przyniosły mu opoiieści o prerii i jej szlachtnych mieszkańcach. Oczywiście ujmuje cnoty indiańskie w romantyczne ramy i tworzy plastyczne opisy. Pisarski rozgłos zdobył w dojrzałym wieku.
Ale zacznijmy od poczatku. Tajemnicze są chociażby jego...