"Książka roku według 'New York Timesa', 'The Washington Post'"...ojej, już biegnę po czerwony dywanik. Dawno już nie czytałam, a raczej - nie próbowałam przeczytać - tak nudnej książki. Bardzo się starałam utkać emocjonującą opowieść, ale już pierwsze kartki przyniosły plejadę postaci snujących się z kieliszkami ginu, czy zapadających się w kanapę z innym trunkiem. Czego oni chcieli, co mówili, co myśleli? Za cholerę nie wiem. Podane to było w tak niestrawnym sosie, w tak nieznośnej manierze opowiadania, że naprawdę miałam to gdzieś. Miałam nawet dać dodatkową gwiazdkę na wypadek, gdybym to ZNOWU ja nie zrozumiała genialnej prozy. Nie będę jednak dawać, gdyż pisarz ma mnie porwać swoją książką, a nie doprowadzać do białej gorączki.

Ps. Już jestem w domu. Przeczytałam kilka recenzji tej książki i odkryłam, że tym osobom, którym się ona podobała lub czekały na nią z niecierpliwością przypadła do gustu również "Małe życie", które oczywiście również mnie znudziła :) Tam dałam jednak 3 gwiazdki. Cóż.. może moja odporność na tego typu literaturę spada ;)

"Książka roku według 'New York Timesa', 'The Washington Post'"...ojej, już biegnę po czerwony dywanik. Dawno już nie czytałam, a raczej - nie próbowałam przeczytać - tak nudnej książki. Bardzo się starałam utkać emocjonującą opowieść, ale już pierwsze kartki przyniosły plejadę postaci snujących się z kieliszkami ginu, czy zapadających się w kanapę z innym trunkiem. Czego...