Niesamowita powieść historyczna, która niestety nie została ukończona, co jest strasznym ciosem dla czytelników. Książka kończy się w takim momencie, że naprawdę aż ciężko uwierzyć, że nigdy nie dowiemy się jak Lermontow chciał tę historię skończyć. Zapewne zaprzestał pisania, bo wymknęło się spod kontroli - gdyż bardziej niż na wydarzeniu historycznym, czyli buncie kozaków przeciwko szlachcicom, skupiał się na demonicznej jednostce (tytułowym Wadimie),którego życiowym celem była zemsta na szlachcicu Palicynie, który doprowadził do rozpadu rodziny Wadima. Jego nienawiści, chęci zemsty, brzydocie (porównywany do Quasimodo) i okrucieństwu przeciwstawił autor obraz niewinnej i młodej Olgi, która była uosobieniem anioła. Zakochała się w synu Palicyna, Juriju, którego Wadim nienawidził w takim samym stopniu jak jego ojca więc ta miłość była skazana na niepowodzenie... Wadim całkowicie zawładnął osobą siostry, chciał ją sobie podporządkować i tylko ją kochać na całym świecie, musiała więc należeć tylko do niego. Jedyny sposób - zabić Jurija.

W książce dzieje się mnóstwo, jest nawet historia pięknej miłości, która otoczona jest brzydotą, krwią, zemstą i okrucieństwem. Postać Wadima napawa przerażeniem i obrzydzeniem, ale książkę czyta się jak świetną powieść, a nie klasykę i to z historią w tle. Bardzo żałuję, że nie mogę dowiedzieć się co byłoby dalej... Ale nawet niedokończona powieść jest na świetnym poziomie. Możemy przeczytać jak wyglądały napady kozaków na domy, jak zabijali niewinnych posiadaczy majątków, a demoniczna postać Wadima jest naprawdę godna uwagi. Dodatkowo piękny język rosyjski, dla którego warto tę książkę przeczytać!

Niesamowita powieść historyczna, która niestety nie została ukończona, co jest strasznym ciosem dla czytelników. Książka kończy się w takim momencie, że naprawdę aż ciężko uwierzyć, że nigdy nie dowiemy się jak Lermontow chciał tę historię skończyć. Zapewne zaprzestał pisania, bo wymknęło się spod kontroli - gdyż bardziej niż na wydarzeniu historycznym, czyli buncie kozaków...