Wszyscy znamy magiczne określenie – a może rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady? Czasy się zmieniają, obiekty problemów ewoluują, ale niech rzuci kamieniem ten, kto choć raz nie przytoczył go, gdy ciężar egzystencji stał się wprost nie do wytrzymania. Wydaje mi się, że wszędzie na świecie istnieje jakiś podobny slogan, który uosabia tęsknotę za tym, by teleportować się do innego życia. Jednak naprawdę ciekawie dzieje się wtedy, gdy ktoś podejmuję rękawice tego wyzwania.

Jegomość, do którego będę pił w tej recenzji zwie się J. Maarten Troost. Określając go pokrótce, można by rzec, że to lekkoduch poszukujący siebie. Bywał na wojażach tu i ówdzie, łapał się bardziej i mniej dorywczych prac, ale nigdzie szczególnie nie zagrzał miejsca. Za to narobił sobie cokolwiek pokaźnych długów i znalazł się praktycznie pod ścianą. Jego wybawieniem miała się okazać oferta pracy dla dziewczyny/wkrótce żony Sylvii, która miała ich oboje wyrwać hen daleko na kresy dobrze znanych map.

Jak mniemam powiem Kiribati, wy powiecie – że co? – potem zarzucę Tarawa, a w odpowiedzi uzyskam - jaka trawa/tratwa? Nie zdziwi mnie to kompletnie. Każdemu kto kojarzy powyższe nazwy, winszuje niezbicie, reszcie postaram się pokrótce to wyjaśnić. Najprościej rzecz ujmując Kiribati jak prawi popularna internetowa encyklopedia, to państwo wyspiarskie na Oceanie Spokojnym w którego skład wchodzą 33 wyspy koralowe. Tarawa jest jedną z nich.

Wybaczcie te przydługą ekspozycję, ale już ruszamy z impetem. Zapewne wyobrażając sobie wysepkę na Pacyfiku widzicie wspaniałą, nasyconą błękitem wodę. Zniewalające zachody słońca i jedyny w swoim rodzaju tropikalny klimat. Nie zamierzam pozbawiać nikogo tych wizualizacji, bo owszem, ocean jest przepiękny, słońce robi wrażenie, a temperatura poniżej pewnej skali nie schodzi. Sęk w tym, że to tylko część prawdy.

Wszystko ładnie pięknie, ale główny bohater wraz z małżonką szybko przekonuje się, że ten raj na ziemi ma swoje paranoje i problemy. Samo pożywienie w którym świeże owoce i warzywa to luksus potrafi dać w kość. Dodajmy do tego masę chorób, nieznośnych owadów, defekacji do wielkiej wody i problemy z pozbywaniem się odpadów, a obrazek jak z pocztówki znacząco się wyciera. Nie wspominając o tym, że to początek wyliczanki kłopotów.

Nic tylko siąść i płakać, prawda? No niekoniecznie, mamy dwie strony medalu i nieocenionego autora, który sprawia, że te wszelkie uprzejmości i przeciwności losu łączą się w soczystą i nierozerwalną całość. Głównie opowiada on o swojej wyspiarskiej codzienności, choć czasem pokusi się o historyczny rys, który przybliża odkrycie wyspy i jej dzieje na przełomie lat. Najważniejsze, choć oczywiście istotne, jest nie to o czym Maarten pisze, ale jak to robi.

Wierzcie mi, czyni to znakomicie. Całość poddaje w lekki i wysoce uzależniający sposób. Czytając trudno pozbyć się wrażenia, że siedzi tuż obok i z butelką czegoś chłodniejszego w dłoni opowiada swoje dzieje z pobytu na końcu świata. Do tego jest niesłychanie zabawny. Jego humor jest uniwersalny, chwilami pythonowski, innym razem kpiarski, czasem zaś uroczo-ironiczny. Zresztą wystarczy spojrzeć na sam tytuł, by dostać namiastkę tego z czym mamy do czynienia.

„Życie seksualne kanibali” absolutnie mnie uwiodło. I tak, wiem, jak dziwacznie to brzmi, ale jakże mógłbym zaprzeczać prawdzie? Ta książka jest jak wyjazd na wakacje z najzabawniejszym przewodnikiem na pokładzie. Nawet jeśli warunki wycieczki kuleją, ten wodzirej potrafi zamienić wszystko w złoto. Z autorem jest podobnie, tylko że nie musi ubarwiać rzeczywistości. Wystarczy, że mistrzowsko oddaje realia i doprawia je jedyną w swoim rodzaju humorystyczną perspektywą. To wystarczy z naddatkiem na wypasiony wypoczynek, po którym powrót do rzeczywistości będzie smutną koniecznością.

Patryk Rzemyszkiewicz