Tak sobie ostatnio rozmyślałam o książkach, pisaniu ich oraz czytelnictwie i doszłam do wniosku, że pisarze to mają trudne życie - piszą powieści przez parę miesięcy, może nawet lat, wkładają w to całe serce, dopieszczają najdrobniejsze szczególiki, dbają o to, aby bohaterowie nie byli papierowi, a fabuła szablonowa. Kiedy już książka ujrzy światło dzienne i trafi do księgarń, pękają z dumy, czekają na opinie czytelników, aż tu nagle... trafia się ktoś zbyt wymagający, kto przyczepi się do jakiegoś elementu powieści, który mu się nie spodobał, wytknie wszelkie zauważone mankamenty powieści, by w końcu wypowiedzieć cztery straszliwe słowa: "nie podobało mi się". I dziś tym "kimś" jestem ja - ze smutkiem, ale też podniesioną nieco samooceną z powodu mojej niezawodnej książkowej intuicji, przyznaję, że "Naśladowca" bardzo mnie rozczarował.

Kiedy gazety informują o popełnionym w okolicy zabójstwie, miejscowa społeczność jest wstrząśnięta. Jeśli istnieją powody, by sądzić, że gdzieś w sąsiedztwie grasuje seryjny morderca, ludzie zaczynają niepokoić się o swoje bezpieczeństwo, inwestują w alarmy i dodatkowe zamki. Kiedy zaś ofiarą zabójcy padają dzieci, nie mogą spać po nocach w obawie o swe pociechy. Takie sprawy są dla policjantów prowadzących śledztwo prawdziwym utrapieniem - nie dość, że wszyscy oczekują błyskawicznych postępów w śledztwie, co wiąże się z ogromną presją, to jeszcze każde kolejne morderstwo, którego można by uniknąć, gdyby udało się pojmać sprawcę, jest dla detektywów tożsame z porażką. Kitt Lundgren, policjantka zajmująca się sprawą Mordercy Śpiących Aniołków, duszącego nocą dziesięcioletnie dziewczynki i układającego ich dłonie do modlitwy, załamała się, kiedy przestępca popełnił trzecie zabójstwo, do którego mogłaby nie dopuścić. Zawodowe niepowodzenia zbiegły się w czasie z chorobą jej córki i kłopotami w małżeństwie, wskutek czego Kitt popadła w alkoholizm i musiała odejść z pracy.

Pięć lat później morderca znów uderza - w każdym razie wiele na to wskazuje. Ofiarą znów pada dziesięcioletnia blondynka, została uduszona, usta pomalowano jej różową szminką, a ręce ułożono w nienaturalnej pozycji. Kiedy Kitt, po kilkuletniej przerwie w pracy, zostaje poproszona o przybycie na miejsce zbrodni i włączenie się do śledztwa, nie spotyka się z życzliwym przyjęciem M.C. Riggio - młodej, ambitnej policjantki, dla której samodzielne schwytanie Mordercy Śpiących Aniołków mogłoby być krokiem do awansu. Niestety, kobiety będą musiały połączyć siły, żeby nie dopuścić do kolejnego zabójstwa. Ale kto tak naprawdę jest sprawcą? I kto wydzwania do komisarz Lundgren, podając się za mordercę? Czy to ta sama osoba, która zabijała przed pięcioma laty? A może jej naśladowca...?

Erice Spindler udało się wykreować ciekawe postaci - zarówno pierwszoplanowe, jak i epizodyczne. Kitt Lundgren to policjantka, którą w życiu spotkało wiele - uzależnienie, choroba nowotworowa córki i przede wszystkim ogromne wyrzuty sumienia, bo przez jej zaniedbanie nie udało się pojmać mordercy. M.C. Riggio również jest niebanalną bohaterką, choć potraktowaną przez pisarkę po macoszemu, gdyż zamiast dokładniejszego opisania jej przeszłości - jedynie wzmiankowanej - skupiła się na rodzinnych kłopotach i nieco skomplikowanym życiu uczuciowym. A morderca? Cóż, wprawdzie autorka poświęciła mu kilka rozdziałów, a nawet wykorzystała popularny motyw dialogu przestępcy z detektywem, lecz liczyłam na ciekawsze przedstawienie jego historii i pobudek, jakimi się kierował.

Abym thriller mogła uznać co najmniej za przeciętny, musi on spełniać dwa podstawowe warunki Po pierwsze: nie może być przewidywalny - fakt, w zasadzie powinno się to tyczyć każdej powieści, ale o ile mogę nieco przymknąć oko na banalność pewnych wątków w obyczajówkach czy fantastyce, tak w przypadku kryminałów bądź thrillerów przedwczesne (czyli mniej więcej w połowie książki) umożliwienie czytelnikowi wydedukowania, kto zabił, jest dla mnie najgorszym błędem, jaki autor mógłby popełnić. Drugą ważną dla mnie cechą, kluczową zresztą dla tegoż gatunku, jest suspens. Jeśli pisarz nie buduje napięcia, sprawiając, bym nie potrafiła odłożyć powieści na bok bez poczucia konieczności natychmiastowego poznania dalszego ciągu historii, to jego utworu zdecydowanie nie będę miło wspominać. Po raz kolejny przekonałam się, że mój instynkt książkoholika rzadko bywa zawodny - opis "Naśladowcy" wprawdzie wydawał się intrygujący, ale podświadomie czułam, że nie okaże się on dobrą książką. Ba, nie mogę jej nawet zaliczyć do przeciętnych! Kto zabija - wydedukowałam po 30 stronach, a autorka nie próbowała zrzucić podejrzeń na kilka osób, nie zagmatwała fabuły na tyle, bym dała się zwieść, a w dodatku podejrzewam, iż o istnieniu czegoś takiego jak suspens Erica Spindler prawdopodobnie nie ma pojęcia. Przykre. Podobnie jak fakt, iż "Naśladowca" może być dla innych pisarzy wzorem, jak thrillerów NIE pisać.

Tak sobie ostatnio rozmyślałam o książkach, pisaniu ich oraz czytelnictwie i doszłam do wniosku, że pisarze to mają trudne życie - piszą powieści przez parę miesięcy, może nawet lat, wkładają w to całe serce, dopieszczają najdrobniejsze szczególiki, dbają o to, aby bohaterowie nie byli papierowi, a fabuła szablonowa. Kiedy już książka ujrzy światło dzienne i trafi do...