Jak zawsze u Maraiego, buzują tu emocje międzyludzkie, przy jednoczesnym intelektualnym ich rozbiorze. Węgierski klasyk jest dowodem, że nie ma, czy też może - nie musi być między tym sprzeczności. To podejście wydaje mi się kluczem do popularności jego fabuł, tak uniwersalnych, jak sami Węgrzy są wsobnie niepowtarzalni….

„... - Co Pan może wiedzieć o tym, czym jest dla mnie ta kobieta?
- Chorobą – odrzekł lekarz bez wahania.
- A może także wyzdrowieniem – odpowiedziałem...”

Wątek relacji damsko-męskich (jeden z wielkich tematów Autora) w "Siostrze" przedstawiony jest w wyjątkowo delikatny, wyciszony sposób. Bo jak wiedział ten wielki znawca ludzkiej duszy, tego właśnie oczekujemy, wobec bylejakości naszych związków...

A do tego jeszcze wspaniały, choć wypełniony złowieszczym oczekiwaniem, obraz Węgier, na które zaraz wkroczy wojna.

Ponadto zwraca uwagę polski wątek przemyślen pamiętnika pianisty z września 1939 w drodze do Włoch: ",,,Warszawa padła. Jakże oni byli bliscy mojemu sercu, Polacy, naród, który ma swój los, uporczywy i nieubłagany. Zrządzeniem tego losu co jakiś czas muszą ulec zagładzie. I to przeznaczenie jest prawdziwym sensem ich istnienia: z jakąż dziką siłą, z jakąś nieustępliwą bujnością zmartwychwstają z głębin swojego fatum!

Może już dawno zostaliby wyniszczeni, gdyby los usposobiony bardziej pokojowo dał im do rąk narzędzia do wygodniejszego i bezpieczniejszego istnienia, być może wyniszczyliby się od wewnątrz, może oddaliby się temu wszystkiemu, co w ich naturze jest typowo polskie, swobodne i niepoprawne..."

Jak zawsze u Maraiego, buzują tu emocje międzyludzkie, przy jednoczesnym intelektualnym ich rozbiorze. Węgierski klasyk jest dowodem, że nie ma, czy też może - nie musi być między tym sprzeczności. To podejście wydaje mi się kluczem do popularności jego fabuł, tak uniwersalnych, jak sami Węgrzy są wsobnie niepowtarzalni….

„... - Co Pan może wiedzieć o tym, czym jest dla...

Najpierw przeczytałam "Żar", potem "Rozwód w Budzie" i teraz "Siostrę". Każda z tych książek, niewielkich objętościowo, to dla mnie "uczta dla ducha". Marai pisze wspaniale, trzeba "pochylać się" nad każdym prawie zdaniem, wnikać w jego głęboką, filozoficzną materię.
Niewiele się tu dzieje, autor skupia się na analizowaniu uczuć i refleksji swoich bohaterów. W "Siostrze" mamy najpierw spotkanie pisarza ze znanym pianistą Z. niewystępującym od jakiegoś czasu. Powody tego poznamy w jego rękopisie, który stanowi większą część książki.
Z. opisuje swój pobyt w szpitalu we Florencji, szczegółowo relacjonuje zmagania z chorobą (nie pada jej nazwa),starania leczącego go profesora, asystenta i czterech sióstr o pięknych imionach: Dolorissa, Cherubina, Charissima i Matutina z klasztoru w Pistoi. To bardzo ważne i znaczące postaci dla Z. walczącego z atakami bólu.
Nieśpiesznie czytałam te zwierzenia będące studium choroby, rozmyślaniami nad jej istotą, chęcią przezwyciężenia jej czy może poddania się. Wiele tu bardzo mądrych zdań i rozmów, dominują one nad szpitalną codziennością, koncentrują się na tym, czego doświadcza główny bohater.
Sandor Marai wymaga uważności w czytaniu, skupienia, nierozpraszania się. Warto podjąć ten wysiłek, by odczuć wielkość tej prozy.

Najpierw przeczytałam "Żar", potem "Rozwód w Budzie" i teraz "Siostrę". Każda z tych książek, niewielkich objętościowo, to dla mnie "uczta dla ducha". Marai pisze wspaniale, trzeba "pochylać się" nad każdym prawie zdaniem, wnikać w jego głęboką, filozoficzną materię.
Niewiele się tu dzieje, autor skupia się na analizowaniu uczuć i refleksji swoich bohaterów. W "Siostrze"...

Sądziłam,że "Żar" to niekwestionowane arcydzieło Maraia (obok jego sławetnych "Dzienników"),któremu ciężko będzie dorównać. Myliłam się! "Siostra" to powieść o nieśpiesznej narracji, która pod płaszczykiem przyziemnej fabuły kryje wspaniały traktat filozoficzny. Jest to powieść idealna! Nie zmieniłabym w niej ani jednego słowa. Wielkie brawa dla Zeszytów Literackich za jej wydanie. Szkoda, że nakład był skromny, a same wydawnictwo już przeszło do historii. Z tego miejsca pragnę zaapelować do wydawnictwa Czytelnik - proszę nabyć prawa do tego przekładu! "Siostra" zdecydowanie zasługuje na kolejne wznowienia i dobrą dystrybucję!

Sądziłam,że "Żar" to niekwestionowane arcydzieło Maraia (obok jego sławetnych "Dzienników"),któremu ciężko będzie dorównać. Myliłam się! "Siostra" to powieść o nieśpiesznej narracji, która pod płaszczykiem przyziemnej fabuły kryje wspaniały traktat filozoficzny. Jest to powieść idealna! Nie zmieniłabym w niej ani jednego słowa. Wielkie brawa dla Zeszytów Literackich za jej...

Książka utkana z pięknych i niesłychanie głębokich zdań. Marai to mistrz subtelności, psychologicznych niuansów i melancholii.

Książka utkana z pięknych i niesłychanie głębokich zdań. Marai to mistrz subtelności, psychologicznych niuansów i melancholii.

"Siostra" to jedna z tych powieści, w których po prostu nie można nastawić się na pozytywne, szczęśliwe zakończenie. Od pierwszych stron czytelnik wpada w ten nastrój zadumy, melancholii, smutku, które Marai słowami swymi wpycha nam do mózgu, powodując głębokie rozmyślania. Przynajmniej ja tak czułam się czytając "Siostrę". Jest to moje drugie spotkanie z tym autorem i z pewnością nie ostatnie. Mam wrażenie (i nadzieję),że każda z jego książek jest inna, lecz tak samo piękna i smutna jednocześnie, co, choć może dziwnie to brzmi, jeszcze bardziej mnie do nich zachęca. Są to powieści trudne, wymagające skupienia i oddania autorowi, ale warte wielkiego docenienia.

"Siostra" to jedna z tych powieści, w których po prostu nie można nastawić się na pozytywne, szczęśliwe zakończenie. Od pierwszych stron czytelnik wpada w ten nastrój zadumy, melancholii, smutku, które Marai słowami swymi wpycha nam do mózgu, powodując głębokie rozmyślania. Przynajmniej ja tak czułam się czytając "Siostrę". Jest to moje drugie spotkanie z tym autorem i z...

Na początku było świetnie! a potem powiało nudą...... szkoda...

Na początku było świetnie! a potem powiało nudą...... szkoda...

Ogromnie poruszająca książka. Język jak to zwykle u Marai wspaniały, bezbłędny, zachwycający. Fabuła wciągająca choć od pewnego momentu skupiająca się całkowicie na stanach wewnętrznych głównego bohatera. Opisy przeżyć są tak intensywne, że po przeczytaniu poczułam się całkowicie wyczerpana. Wszystko doprawione szczyptą muzycznych przenośni i słownictwa. Ta opowieść stawia najważniejsze pytania dotyczące sensu życia i natury śmierci. Niełatwa lektura choć przynosząca wiele materiałów do rozmyślań.
Niepokojąco piękna. Polecam.

Ogromnie poruszająca książka. Język jak to zwykle u Marai wspaniały, bezbłędny, zachwycający. Fabuła wciągająca choć od pewnego momentu skupiająca się całkowicie na stanach wewnętrznych głównego bohatera. Opisy przeżyć są tak intensywne, że po przeczytaniu poczułam się całkowicie wyczerpana. Wszystko doprawione szczyptą muzycznych przenośni i słownictwa. Ta opowieść stawia...