„Homo bimbrownikus” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Pilipiuka. Zaczynając lekturę, nie do końca wiedziałam, czego mam się spodziewać. Jak się jednak okazało, Jakub Wędrowycz i spółka z marszu skradli moje serce.
Pilipiuk ma niesamowity wręcz talent w kreowaniu historii absurdalnych, ale spójnych i mających sens. Znakomicie obśmiewa też różne, ogólnie przyjęte przyzwyczajenia i stereotypy. Dobrze widać to w opowiadaniu „Cyrograf”, w scenie, w której bohaterom udało się złapać diabła w celu odebrania mu tytułowego cyrografu.
Autor cały czas łamie konwenanse, bawiąc się konwencją. Od razu to widać, wystarczy spojrzeć na głównego bohatera. Wędrowycz mocno różni się od „typowego” egzorcysty – jego metody działania są niekonwencjonalne, ma nieco inne priorytety (vide tytułowe opowiadanie) oraz, chyba najbardziej widoczna różnica, nie jest tak śmiertelnie poważny. W sumie, wcale nie jest poważny. Zadziwia też jego kreatywność – pomysł cofnięcia się w czasie w celu zdobycia skóry mamuta do zrobienia rytualnego bębenka do codziennych nie należy. Wędrowycz jest też, wbrew pozorom, bardzo inteligentny. Udowadnia to pod koniec utworu. I, co najważniejsze – Jakub ma w sobie to „coś”, które sprawia, że nie sposób go nie lubić. Czym owe „coś” jest? Nietypowym, wymykającym się schematom normalności sposobem bycia? Zakamuflowaną przy pomocy wariactw inteligencją? Nie wiadomo. Może po prostu wszyscy homo bimbrownikus to mają?
Podsumowując, „Homo bimbrownikus” to pozycja, którą z czystym sercem mogę polecić wszystkim osobom lubiącym utwory ciekawe, zabawne i, oczywiście, nietypowe.

„Homo bimbrownikus” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Pilipiuka. Zaczynając lekturę, nie do końca wiedziałam, czego mam się spodziewać. Jak się jednak okazało, Jakub Wędrowycz i spółka z marszu skradli moje serce.
Pilipiuk ma niesamowity wręcz talent w kreowaniu historii absurdalnych, ale spójnych i mających sens. Znakomicie obśmiewa też różne, ogólnie przyjęte...