Wyciskacz łez w stylu noir. Antti Tuomainen znów mierzy się ze schematem Harlana Cobena i miesza ponure noir z ckliwą opowieścią miłosno-rodzinną. Językowo jest już lepszy od amerykańskiego mistrza mieszczańskiej czerni. Czuć, że rozczytywał się ostatnio w Ellroyu. Jest coraz bardziej lapidarny. Proza Hemingwaya to przy „Kopaliśmy sobie grób” egzaltowana poezja sentymentalna.
Niestety język to jedyna zaleta nowej powieści Tuomainena. Fabularnie jest bardzo marnie – mocno zgrany schemat dziennikarz kontra korporacja, którego Fin nie jest w stanie wzbogacić choćby o jeden oryginalny przecinek. Do zbrodni dochodzi tu jakby mimochodem, mijają nas bokiem, nie czujemy żadnego zagrożenia. Nikt nawet nie próbuje wycisnąć z nas choćby kropli emocji. Stara się natomiast spowodować, że wylejemy wiadro łez. Też bezskutecznie, bo perypetie rodzinno-miłosne głównego bohatera raczej irytują przesadną, w stylu przedwojennej literatury dla pensjonarek, ckliwością i egzaltacją.
Jedno jest w „Kopaliśmy sobie grób” naprawdę piękne – stosunek głównego bohatera do tekstu, opis jego uczuć, gdy siada przy klawiaturze i zaczyna spinać notatki. Czuć, że pisarz opowiada tu o sobie, składa hołd pisaniu, szczęściu i wolności, które niesie za sobą opowiadanie historii. Ale to bardzo hermetyczny wątek „Kopaliśmy sobie grób”, zrozumiały tylko dla tych, którzy pisaniem się parają. Reszta, ta przeznaczona dla mas, nie robi specjalnego wrażenia. Trudno ją sobie przypomnieć 10 minut po zamknięciu książki.

Wyciskacz łez w stylu noir. Antti Tuomainen znów mierzy się ze schematem Harlana Cobena i miesza ponure noir z ckliwą opowieścią miłosno-rodzinną. Językowo jest już lepszy od amerykańskiego mistrza mieszczańskiej czerni. Czuć, że rozczytywał się ostatnio w Ellroyu. Jest coraz bardziej lapidarny. Proza Hemingwaya to przy „Kopaliśmy sobie grób” egzaltowana poezja...