Z twórczością Magdaleny Kordel miałam okazję spotkać się kilkukrotnie. Do tej pory były to lekkie i zabawne powieści obyczajowe, które idealnie pozwalały się zrelaksować i oderwać od szarej rzeczywistości. Córka wiatrów to zupełnie nowa odsłona Magdaleny Kordel. Pytanie – lepsza czy gorsza?

Zdecydowałam się sięgnąć po tę powieść ze względu na: po pierwsze – dotychczasowe doświadczenia z piórem autorki, po drugie – ważniejsze – ze względu na tematykę książki i jej stylizację.
To, co rzuca się w oczy już na wstępie to „dystyngowana” okładka w cudowny sposób oddająca klimat tego, co znajduje się w środku, opis zaś jest już tylko uzupełnieniem uroku, jaki rzuca okładka… Całość – czarująca.

Autorka tym razem zabiera czytelników do czasów XIX-wiecznej Polski, kilkanaście lat po powstaniu listopadowym. Przyznam już na wstępie, iż lubuję się ogromnie w powieściach, których akcja dzieje się w XVII/XIX wieku. Klimat tamtych czasów, przywiązywanie uwagi do konwenansów, gdzie pozory odgrywały znaczną rolę, jest niczym bajka, którą mogłabym czytać zawsze, wszędzie i w wielu odsłonach. Magdalenie Kordel udało się bezbłędnie uchwycić tenże klimat – klimat dworski. Opisy wprowadzają czytelnika w świat Wilczego Dworu i innych włości Konstancji w połączeniu z opisami pięknych krajobrazów…

Ale i opisy relacji między bohaterami powieści trafiają idealnie w klimat dziewiętnastowiecznej otoczki. Stylizowany język (dialogi są bezapelacyjnie bezbłędne!), opisy zachowań zarówno głównych bohaterów, jak i tych pobocznych, to wszystko składa się na bardzo rzeczywisty obraz tamtych czasów.

I choć sama fabuła jest ciekawa, to niestety momentami robiła się bardzo monotonna, powolna. Zważywszy na inne powieści autorki, jakie miałam okazję czytać, byłam nieco rozczarowana taką zmianą. Początek powieści był dla mnie dość męczącym niemniej z każdą kolejną stroną i w miarę rozwoju akcji książka stawała się coraz przyjemniejsza… zaś zakończenie pozostawia spory niedosyt. Sądząc więc, po zakończeniu, drugi tom zapewne porwie czytelnika z dużo większą siła… ale o tym przekonamy się, w chwili, gdy ukaże się kontynuacja, a my jako czytelnicy dotrzemy do jego ostatniej strony.

Intrygującą częścią powieści jest legenda dotycząca powstania nazwy Wilczy Dwór. Ale to nie wszystko. W powieści tej pojawia się wiele odniesień do wierzeń i przesądów, które są znane także współczesnemu człowiekowi. Ten element magii, bo tak bym to nazwała, zdecydowanie jest dużym plusem i ciekawym dodatkiem do głównego wątku powieści.

Podsumowując: Córka wiatrów to powieść obfitująca w emocje – od tych negatywnych poprzez te pozytywne. Przenosi czytelnika do czasów konwenansów, gdzie o honorze decydował pojedynek, gdzie pozory ważniejsze były niż prawda. Magdalena Kordel zaprasza do Wilczego Dworu, w którym wiele tajemnic będziecie odkrywać wraz z bohaterami powieści… A zakończenie pierwszego tomu wprawi Was ze zniecierpliwienie, jakim okaże się oczekiwanie na premierę ciągu dalszego…

Polecam!

Z twórczością Magdaleny Kordel miałam okazję spotkać się kilkukrotnie. Do tej pory były to lekkie i zabawne powieści obyczajowe, które idealnie pozwalały się zrelaksować i oderwać od szarej rzeczywistości. Córka wiatrów to zupełnie nowa odsłona Magdaleny Kordel. Pytanie – lepsza czy gorsza?

Zdecydowałam się sięgnąć po tę powieść ze względu na: po pierwsze – dotychczasowe...