Niezależnie od krytyki piłka nożna jest bez wątpienia jedną z najbardziej globalnych (i powszechnie akceptowanych) praktyk kulturowych, urzeczywistnianych na stadionach całego świata, w niekiedy bardzo skomplikowanych procesach readaptacji. Przy zachowaniu homogeniczności na poziomie globalnym (zachowanie tradycyjnych zasad gry, zrzeszania się w federacji FIFA oraz uczestnictwa w ogólnoświatowych czy kontynentalnych rozgrywkach) dyscyplina ta jest do pewnego stopnia heterogeniczna na poziomie lokalnym, pozwala artykułować lokalne tożsamości i specyfikę lokalnej kultury. Ponadto, z uwagi na ogromne zainteresowanie piłką nożną i jej atrakcyjność, stanowi ona pryzmat, przez który poszczególne narody postrzegają globalny świat, a także przez które świat patrzy na te narody. Porażki i zwycięstwa są źródłem generalizacji na temat miejsca narodów w społeczeństwie globalnym oraz partykularnych cech narodowych, tak jak one przejawiają się na boisku (decydując o sukcesach oraz porażkach). Przy tym to właśnie stadion piłkarski jest miejscem, gdzie biedni mogą zwyciężać bogatych, a drużyny krajów Trzeciego Świata - drużyny krajów najbogatszych. Niekiedy ma się przy tym wrażenie, że piłka nożna jest jedna z najbardziej integralnych części składowych globalnego kapitału kulturowego danego narodu.