Na "Szmaragdowych Rycerzy" natrafiłam przypadkowo, szukając zupełnie innej książki w miejskiej bibliotece. Opis zaintrygował mnie na tyle, że zaprosiłam pierwszy tom na kilka wieczorów przy świetle lampy i ciepłej herbatce w moim zagraconym pokoju.

Przyznam jeszcze na wstępie, że przygodę z ową powieścią rozpoczęłam nienajlepiej, bo od przeczytania kilku opinii na jej temat. Wszystkie były bardzo krytyczne, ale ostatecznie nie zraziły mnie i już następnego dnia zabrałam się do czytania.

"Niebo w płomieniach" opowiada o Zakonie tytułowych "Szmaragdowych Rycerzy" - wspaniałych wojownikach, posługujących się równie wprawnie mieczem, co magią. Ich obowiązkiem jest utrzymanie pokoju na całym kontynencie i czuwaniem nad bezpieczeństwem każdego obywatela. To zadanie z pewnością nie byłoby tak skomplikowane, gdyby nie fakt, że owych Rycerzy jest zaledwie siedmioro (sześciu mężczyzn i jedna kobieta), a nad wszystkimi krainami ciąży niebezpieczeństwo pod postacią Czarnego Cesarza, ludzi-owadów i krwiożerczych, czarnych smoków. Ponadto Zakon Szmaragdowych Rycerzy w swoich murach "gości" dziewczynkę o specyficznym wyglądzie - fiołkowej skórze i czterech pazurach przy każdej dłoni. Czy to zwykły zbieg okoliczności? Co wspólnego ma owo dziecko z Czarnym Cesarzem? Czy Szmaragdowi Rycerze i tym razem podołają zadaniu i uratują kontynent?

Niestety, odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania, nie poznałam w pierwszym tomie, mimo że fabuła ścisło trzyma się głównego wątku. Oczywiście w "Szmaragdowych Rycerzach" nie brakuje zabawnych sytuacji, niesamowitych przygód i miłosnych uniesień, ale - moim zdaniem - zdecydowanie jest ich za mało. I to nie jedyne ubytki. Opisy są okrojone, postacie niektórych Rycerzy złudnie podobne do siebie, a język pozostawia wiele do życzenia. Jedynymi dobrymi stronami "Nieba w płomieniach" jest fabuła, nieznośny charakter Kiry i przekazy ukryte pomiędzy wersami. Bo co jest piękniejszego od przyjaźni, braterstwa, miłości po śmierci i walecznego serca?

Książkę polecam osobom, które szukają lekkiej lektury na ciężkie wieczory. I chociaż "Szmaragdowi Rycerze" nie podbili mego serca, nie żałuję, że zapoznałam się z nimi. I kto wie - może skuszę się i sięgnę po drugi tom w przyszłości? :3

Na "Szmaragdowych Rycerzy" natrafiłam przypadkowo, szukając zupełnie innej książki w miejskiej bibliotece. Opis zaintrygował mnie na tyle, że zaprosiłam pierwszy tom na kilka wieczorów przy świetle lampy i ciepłej herbatce w moim zagraconym pokoju.

Przyznam jeszcze na wstępie, że przygodę z ową powieścią rozpoczęłam nienajlepiej, bo od przeczytania kilku opinii na jej...