To jedna z tych książek, które we mnie zostają na dłużej. I nawet jeśli miną lata, nawet jeśli treść zaginie w mojej pamięci, to pozostaną emocje i uczucia.
Rzeczywiście określenie „przyjemność” czytania tej historii dziwnie nie pasuje do niej, choć od książki ciężko się odkleić, a pozbyć wracania do niej pamięcią, jeszcze trudniej. Coś porusza w nas historia trójki osieroconych dzieci, które trafiają do sierocińca. W różnym wieku, a więc przebywają w różnych miejscach. Starają się poradzić sobie z niespodziewaną śmiercią ukochanych rodziców, rozłąką z kochanym rodzeństwem i sobą samym w nowym świecie, co być może okazuje się najtrudniejsze. Rany jakie zadało im życie i ludzie wokół, a także oni sami, sprawiają, że ciężko wpisać ich w kategorię „normalności”. Są samotnikami, chowającymi się za narkotykami i seksem, monitorem komputera i czarnym skórzanym płaszczem czy za obiektywem aparatu, kilku skleconymi w zdania opowiadaniach czy przyjaźni z dziewczynką, która usiadła obok w szkolnej ławce. Każde z nich „urządza” sobie życie na swój sposób. Rozstają się jako rodzeństwo, uciekają od siebie, psują co jest do zepsucia pogrążając się w braku sensu i ciągłym jego poszukiwaniu.
Do czasu kiedy coś tam znajdują. Coś czego mogą się chwycić z nadzieją na zachowanie choćby odrobinę większej stabilności. Dla jednego jest to kobieta, może niekochana miłością wielką, namiętną, ale zapewniająca poczucie bezpieczeństwa, dla drugiego spotkanie z koleżanką ze szkolnej ławki, jak się okazuje kochaną przez całe życie czy… Nie, Liz chyba nic nie znajduje. Przynajmniej nie w tym momencie. Może później, i jak zwykle kosztem kogoś innego.
A potem życie, jak to życie, toczy się dalej i nadchodzi kolejna strata. Kolejna pustka wkrada się w życie Julesa. Życie.
Bardzo dużo jest tego smutku w Końcu samotności. Pustki jaką zostawiają po sobie odchodzący od nas ludzie. Trudu, który i tak nie jest w stanie zapełnić pustego miejsca, które pozostaje po kochanych ludziach.
To bardzo smutna książka, ale wbrew nienajlepszemu życiu bohaterów nie jest przygnębiająca. W każdym z trójki bohaterów tkwi siła, która nakazuje im wstać i zacząć kolejny dzień, a nawet jeśli sami jej w sobie nie znajdują, zjawia się któreś z rodzeństwa, które wie co zrobić w danym momencie. Ja wyszłam z tej książki z podniesioną głową. Przekonaniem o dziurach i pustce jakie mogą mi się przydarzyć, ale z siłą ludzi stojących obok mnie.
Zachęciłabym do jej przeczytania. W sumie każdego, choć z przekonaniem, że nie każdy dotrwa do ostatniej strony.

To jedna z tych książek, które we mnie zostają na dłużej. I nawet jeśli miną lata, nawet jeśli treść zaginie w mojej pamięci, to pozostaną emocje i uczucia.
Rzeczywiście określenie „przyjemność” czytania tej historii dziwnie nie pasuje do niej, choć od książki ciężko się odkleić, a pozbyć wracania do niej pamięcią, jeszcze trudniej. Coś porusza w nas historia trójki...