Znakomita rzecz! Tytułowa bohaterka, jedyna fikcyjna postać w tej książce, opowiada o swoim życiu u boku Maksyma Gorkiego. Patrzy na jego osobę, środowisko i życie w kręgach stalinowskiego establishmentu z perspektywy domownika, zaufanej pielęgniarki, zbyt mało istotnej, by wpływać na bieg wydarzeń i zarazem na tyle inteligentnej i spostrzegawczej, by umieć je opisać, analizować i dostrzegać ich powiązania i znaczenie. Choć sama narratorka nigdy nie istniała, jej opowieść nie jest fikcją: wszystkie opisywane przez Diavolinę fakty i spotkania rzeczywiście miały miejsce, jednak narracja skonstruowana w ten sposób nabiera innego, bardziej subiektywnego charakteru i pozwala na ominięcie rygorów książki ściśle historycznej. Opisywany przez bohaterkę świat jawi się jak scena teatru historii, przez którą przesuwają się tłumnie aktorzy-kukiełki, poruszane potężną ręką konieczności dziejowej. Autor nie analizuje przyczyn i skutków, ograniczając się do wzbogaconej refleksją obserwacji, emocjonalnej a zarazem wnikliwej, inteligentnej i nie pozbawionej swoistego, ironicznego humoru. "Diavolina" zachwyciła mnie też wyrafinowaną elegancją języka i walorami czysto literackimi – czyli czymś, czym współcześni autorzy nadmiernie nas nie rozpieszczają.

Znakomita rzecz! Tytułowa bohaterka, jedyna fikcyjna postać w tej książce, opowiada o swoim życiu u boku Maksyma Gorkiego. Patrzy na jego osobę, środowisko i życie w kręgach stalinowskiego establishmentu z perspektywy domownika, zaufanej pielęgniarki, zbyt mało istotnej, by wpływać na bieg wydarzeń i zarazem na tyle inteligentnej i spostrzegawczej, by umieć je opisać,...