Aktualności
1
Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2018
2015
Powiązane treści
Nienawiść to połowa zemsty Emilios Solomou 
Wszystko zaczyna się jak w kryminale. Jest trup, a właściwie trupy i to do tego pozbawione głów, czyli zaczynamy z wysokiego „c” jeśli chodzi o kryminalną sprawę. Ale książka „Nienawiść to połowa zemsty” nie jest kryminałem, choć do tej sprawy autor Emilios Solomou jeszcze wróci. A nawet pokaże nam sylwetkę mordercy. Książka jest gruba, a więc mieści w sobie sporo treści na szczęście nie tylko o sensacyjnym posmaku.
Lądujemy w Grecji pogrążonej w kryzysie finansowym. To rodzi konflikt z resztą Europy oraz powoduje zauważalną niechęć w stosunku do samych Greków. Jak przekonuje pisarz nie jest to nic nowego w historii tego kraju. Otóż w 1870 roku greckie zbiry porywają i mordują czterech Europejczyków, co również nie sprzyja dobrym relacjom z resztą kontynentu. Sprawa jest jednak gęstsza, o czym warto się przekonać samemu, gdyż Solomou wprawnie porusza się w przeskokach czasowych i narracjach.
Zmienność narratorów, a więc i perspektyw, jest tu precyzyjnie skonstruowana. Wracając do otwierającego mordu poznamy jego sprawcę, a i on sam przedstawi nam swą zawiłą historię, w której przekonania płynące z niesłabnącej przeszłości rzutują na współczesność. Zresztą zbiorem, po którym się poruszamy są wszelkiej maści kryzysy. Nie tylko dotykające kraju opisanego, ale również ludzi w zakresie ogólnym. Dotkniemy też problemów społecznych, które śmiało można rozszerzyć poza Grecję.
Pisarz opowiada o teraźniejszości, która ufundowana jest na niejasnej przeszłości, którą należy – jak widać – rozdrapywać, aby błędnie nie funkcjonowała w masowej pamięci społeczeństwa. Opowiada również o mechanizmach władzy, która nawet w demokracji służy ludziom do czynienia niegodziwości i kierowaniu się najbliższym, czyli swoim interesem. Ale nie ma tu łatwego moralizatorstwa lub szybkostrzelnych diagnoz. Natomiast znajdziemy tu to, co i w Polsce podskórnie wyczuwamy. Otóż gdyby trafił się nam jakiś krach, to na państwo nie ma co liczyć. I tak, takie poczucie utrudnia zbudowanie więzi społecznych.
Nienawiść to połowa zemsty Emilios Solomou
Uważam, że największą wartością tej książki jest przedstawiona w niej historia. To ona trzyma wszystko w ryzach, nadaje sens oraz smak i to właśnie dzięki niej patrzę na tę książkę przychylnie, chociaż mam jej trochę do zarzucenia.
Solomou łączy dwa wydarzenia: porwanie europejskich arystokratów przez greckich zbójców w 1870 roku oraz morderstwo członków europejskiej trojki z 2013 roku i wykorzystuje je, aby pokazać nam brutalną rzeczywistość, z którą codziennie musiało się zmagać greckie społeczeństwo w czasie kryzysu. Z jednej strony jest to po prostu ciekawa historia kryminalna, ale z drugiej strony uświadamia nam skalę greckiego kryzysu. "Nienawiść to połowa zemsty" pokazuje, jak wiele osób straciło dorobki swojego życia, popadło w ubóstwo, a nawet postanowiło popełnić samobójstwo. Solomou opisuje psychikę człowieka, który z powodu niezależnych od siebie czynników znajduje się na skraju i nie ma niczego do stracenia. Autor nie waha się również przed tym, aby śmiało wskazać palcem prawdziwych winowajców greckiej tragedii, czyli egoistycznych, chciwych i bezmyślnych polityków, nie omieszkając również wytknąć hipokryzji europejskich mocarstw, które zamiast pomagać, jedynie pogrążały Grecję w jeszcze większym chaosie i zaostrzały wobec niej falę niechęci.
Jest to niezwykle ciekawa i wartościowa pozycja, która oddaje głos Grekom i pozwala im opowiedzieć swoją historię i pokazać swój punkt widzenia na kwestie kryzysu. Wiele z tej książki wyniosłam, wiele się dowiedziałam, a bardzo poruszyły mną rozdziały opisujące faktyczne samobójstwa, na które zdecydowała się cześć greckiego społeczeństwa. Nie będę jednak ukrywać, że wartość czyście literacka tej książki jest dla mnie dosyć... wątpliwa. Nie wiem, na ile rolę odgrywa tutaj tłumaczenie, a na ile sam sposób pisania Solomou, ale w każdym razie powieść ta została napisana w sposób niedojrzały literacko, a niektóre wybory autora\tłumaczek przyprawiały mnie o ciary zażenowania. Serio. Same decyzje fabularne natomiast bardzo często rozczarowywały naiwnością. Pióro autora miejscami sprawiało, że miałam wrażenie, jakby trochę za bardzo zaczytywał się on w młodości w Paulo Coelho albo wziął udział w jakimś kursie "jak pisać' i swoją książkę dopasował do panujących tam reguł. Dziwne w każdym razie jest to wrażenie, jakiego doświadczyłam, ciężko je zignorować niestety, nie wiem, czy rozumiecie, co mam na myśli, ale tak to już czasami bywa - albo się czuje albo się nie czuje!
